บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 9

บทประพันธ์ : รอมแพง บทโทรทัศน์ : ศัลยา

เวลาต่อเนื่องมา ในห้องนอน เกศสุรางค์ยืนริมหน้าต่าง ดูพระจันทร์ เสียงพลง “จันทร์” ในยุคปัจจุบัน เริ่มบรรเลง ทั้งดนตรี และเสียงร้อง เพลงนี้ถือเป็นเพลงโปรดของเกศสุรางค์

“จันทร์คืนแรมวับแวมอยู่บนปลายฟ้า คงล้าอ่อนแรงทอแสงแหว่งเว้าครึ่งดวง”

เช่นเดียวกับหมื่นสุนทรเทวาที่ยืนที่หน้าต่าง ดูดวงจันทร์ ได้ยินเสียงที่เกศสุรางค์ร้อง
“คืนเหงามันเศร้ามันซึมในทรวง จันทร์เพียงครึ่งดวงคล้ายจันทร์เจ้ารอใคร”

เวลาเดียวกัน เพลง “จันทร์” ดังต่อเนื่องในวิทยุ 
แม่สิปางนั่งพับดอกบัวอยู่กับคุณยายนวล สีหน้าหมองทั้งสองคน

“จันทร์คืนแรมวับแวมอยู่เพียงครึ่งใบ คงดังกับใจฉันที่มีเพียงครึ่งดวง คอยรักที่จะเติมเต็มในทรวง โอ้ใจครึ่งดวงเฝ้ารอมาเนิ่นนาน”

ในอดีต เกศสุรางค์ยืนร้องเพลงนี้ที่หน้าต่าง มองขึ้นไปบนฟ้า หันมาบอกแม่ว่า “พระจันทร์ครึ่งดวง” แล้วหันไปร้องเพลงต่อ

แม่และคุณยายนั่งยิ้มมองหลาน
เกศสุรางค์ยิ่งออกท่าทาง
“คงมีวันที่จันทร์เจ้าจะเต็มใบ แต่ว่าหัวใจฉันจะมีไหมวันนั้น ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝัน ไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง”

วรรคสุดท้าย เกศสุรางค์ทำเสียงอ้อยสร้อย ตัวเอนเอียงนั่งโยกกับพื้น แม่กับคุณยายหัวเราะเต็มเสียง

เสียงเพลงจากวิทยุ ทำให้สิปางคิดถึงเกศสุรางค์ น้ำตาไหลเต็มตา หน้าบิดเบี้ยว อกสะท้อนขึ้นสะท้อนลง
“สิปาง…ลูก” 
แม่หันไปมองคุณยาย คุณยายมองปลอบโยน แต่นัยน์ตาฝ้าฟางก็เอ่อล้นน้ำตา
“เกศชอบเพลงนี้เหลือเกินค่ะคุณแม่” 
“ใช่…แม่จำได้” 
สิปางอึดอยู่ในหน้าสักครู่ แล้วระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ
คุณยายนวลกระเถิบมาใกล้อย่างรวดเร็ว
“เกศ…เกศลูกแม่ ทำไมลูกถึงต้องตาย…เกศจ๋า กลับมาหาแม่นะลูก แม่คิดถึงลูก… คิดถึงลูกใจจะขาดแล้ว” สิปางคับแค้น ทุบพื้น “แม่ใจจะขาดแล้วลูก” สิปางสะอื้นจนตัวสั่นสะท้านไปหมด

“สิปาง…สิปาง”
“คุณแม่ขา…คุณแม่ ช่วยหนูด้วย หนูอยากตายตามลูกไป”
คุณยายจับแขนลูกแน่น ในขณะที่แม่ตัวโยกเยกไปมาก
คุณยายบีบแขนแน่นขึ้นอีกเป็นการเตือนสติ จ้องมองนิ่ง
“คุณแม่”
“ถ้าเธอตายตามลูก แม่ต้องตายตามเธอมั้ย” 
สิปางหยุดชะงักทันที สีหน้าปวดร้าวใจมาก
“มันไม่ตายกันง่ายๆหรอกนะ”
สิปางยังสะอื้น
“ทั้งรถเกศตายคนเดียว” 
แม่มองคุณยาย นัยน์ตาช้ำมาก
“มันถึงเวลาของเขา” 

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น พระ 2 องค์เดินมาแต่ไกล เดินห่างๆกัน
สิปางกับนวลคอยใส่บาตร แม่สงบนิ่งมองหน้าคุณยาย คุณยายพยักหน้าว่าดีแล้วลูก
พระเดินมาถึง แม่ใส่บาตรองค์แรก

เกศสุรางค์จะใส่บาตรเหมือนกัน คอยพระที่พายเรือมาแต่ไกล
พระพายเรือจนถึง เกศสุรางค์จะรับของจากบุ้ง กำลังจะใส่ในบาตรพระอยู่แล้วเชียว
“หยุดก่อน นังบุ้ง เอาของใส่บาตรมาให้ข้า” ปริกบอก
“พี่ปริกบาปนะพี่ คนกำลังจะถวายพระอยู่แล้ว” ผินบอก
“หน้าที่กู”
“ก็แม่นายจะใส่ลงบาตรอยู่แล้ว”
“แม่นายมึงไม่ใช่แม่นายกู”
“อ้าว อีปริก พูดอย่างนี้ก็สวยสิวะ” 
ปริกหน้าเหวอ
“จะสวยได้ไงวะ มึงพูดภาษาอะไร” 
“สวยได้สิมึง” ผินหยิบของจากมือปริก ในขณะที่ปริกยังงง “หยั่งงี้ไง” 
ผินส่งให้เกศสุรางค์ “ภาษาแม่นายกูเว้ย” 
เกศสุรางค์รับมาอย่างเร็ว 
ปริกหายงงแล้ว พรวดเข้ามา

เกศสุรางค์จะใส่ แต่ชะงัก เสียงแม่ลอยมา “เกศสุรางค์”

เวลาเดียวกัน แม่วางของในบาตรพึมพำเบาๆ

“เกศสุรางค์ แม่ขอให้ลูกอยู่ในภพภูมิที่ดี ขอให้ลูกแม่เกิดในที่ดีๆ พบคนดีๆ ขอให้ลูกมีความสุข มีคนที่รักลูก มีอายุยืนยาว อย่าได้สูญสิ้นชีวิตรวดเร็วเหมือนในชาตินี้เลย เจ้าประคุณ”

พระพายเรือมาคอยแล้ว ปริกฉวยของจากมือบุ้ง และใส่บาตรเสียเอง
เกศสุรางค์ไม่ขยับตัว
เหมือนว่าเสียงแม่ แว่วมาแผ่วๆ เป็นเสียงอ่อนโยน นุ่มนวล มีความรักเต็มเปี่ยมอยู่ในกังวานเสียง
เกศสุรางค์นิ่งสนิท ไม่ได้ยินเสียงใดๆ อารมณ์อิ่มเอิบ ความตื้นตันล้นขึ้นมาในอก หน้าละมุนละไม แต่น้ำตาไหลพรากๆเงียบๆ ไม่มีเสียงสะอื้น

ปริกใส่บาตร พระองค์ที่สามพายเรือเข้ามา
ผินและแย้มมองเกศสุรางค์ แต่เหมือนมีอะไรมาห้ามไว้ไม่ให้เข้าไปทำอะไร
เกศสุรางค์ยิ้มสว่าง หันมาทางผินและแย้ม ป้ายน้ำตา
“คิดถึงแม่ คิดถึงคุณยาย”
ผิน/แย้มร้อง “โถ…” 
หมื่นสุนทรเทวาก้าวออกมาจากซุ้มไม้ที่แอบดูอยู่ สายตาจับจ้องที่เกศสุรางค์ สงสาร

ในห้อง ผินบอก
“แม่นาย…เช็ดน้ำตานะเจ้าคะ ผ้านี่เจ้าค่ะ”
เกศสุรางค์รับมาซับน้ำตา
เกศสุรางค์ถาม
“พี่ผิน พี่แย้มไปไหน ไม่เห็นเข้ามา” 
“อ๋อ…ไป”
เสียงเคาะประตูห้องดังลั่น ปัง ปัง ปัง ! 
ผินยังไม่ทันเปิด “ใครวะ” 
“พี่ผิน” จวงเปิดพรวดเข้ามา “ไปดูพี่แย้มหน่อย ตายแล้วมั้งเนี่ย” จวงเสียงตื่นเต้น 

ปริกกับพรรคพวกกำลังรุมแย้ม 
ผินวิ่งพรวดเข้ามา มือหนึ่งตบปริก เท้าป่ายซ้ายขวา บ่าว 2 คนลงไปหมอบกระแต
“อี…ผิน”
“ทำไมอีปริก”
“มึงทำกูก่อนนะอีผิน”
“อีแย้ม ใครทำมึงก่อน”
แย้มชี้ไปที่ปริก
“ข้าเดินมาดีๆ จะไปเอาส้มมะขามเปียกในครัว…ตีนมาเต็มๆเลยนังผินเอ๊ย” 
“กี่ตีน” 
“หก”
ผินหันมาทางปริก ถีบซ้าย…ถีบขวา
“เอาไปอีกสอง นังแย้มเร็ว แม่นายเรียกหามึง”
แย้มตะกายตามไป ปริกยังงงอยู่
บุ้งถาม”ป้าปริก…ไม่เจ็บเหรอป้า” 
“อีเวร” ปริกผลักหน้าบุ้งที่ยื่นเข้ามา
แล้วเดินหน้าตั้งจะตามไปเอาคืน
“นังปริก”
ปริกหันไป
“แม่นาย มาแล้วหรือเจ้าคะ”

ที่ลานบ้าน ปริกเพ็ดทูลให้คุณหญิงจำปาฟัง บ่าวชายขนของให้คุณหญิงจำปาผ่านไป
“เท่านี้ก็เห็นแล้วว่าเอ็งหาเรื่องนาง” คุณหญิงว่า
“อ้าว”
“นางเป็นหลานท่านออกญา เอ็งกีดกันไม่ให้นางใส่บาตร มีธรรมเนียมที่ไหน เอ็งเป็นบ่าวนะนังปริก ลืมตัวรึไง”

“แต่แม่หญิงการะเกดเอ่ยอ้างถึงแม่นายด้วยเจ้าค่ะ”
“ข้าไม่เห็นว่าแปลกอันใด นางจะอ้างเอ่ยถึงข้าก็สุดแท้แต่นาง…” คุณหญิงนิ่งไปนิด แล้วอยากรู้ “นางว่า” 

“แม่หญิงบอกว่า วันหนึ่งจะใส่บาตรเองทุกวัน แม้แต่แม่นายก็จะไม่ให้ใส่เจ้าค่ะ”
คุณหญิงจำปาหยุดกึก สีหน้าเปลี่ยนทันที

“เอ็งว่ากระไรนะ”

คุณหญิงจำปาเดินมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าขุ่นมัว ปริกตักน้ำล้างเท้าให้

บ่าวชายที่ขนของเดินตัวลีบลงมา พอเห็นคุณหญิงจำปาก็หยุด…กลัว
“มึงจะรีรอใยกัน ลงมาให้ถึงพื้นกูจะได้ขึ้น มึงจะให้กูเดินสวนมึงรึ”
บ่าวชายรีบลงมาเหมือนพายุ ไปโดยเร็ว
คุณหญิงจำปาแทบจะวิ่งขึ้น ปริกตามติด

คุณหญิงจำปาขึ้นมาเร็วๆ
บ่าวหญิงกำลังขนของ มีหีบ 2-3 หีบ ห่อผ้า ขนไปเก็บข้างใน พอเห็นคุณหญิงจำปาก็วางมือ ไหว้ แล้วขนไปอย่างเดิม

“ตั้งสำรับเช้าหรือยัง นังจวง”
“แล้วเจ้าค่ะ ท่านออกญาแต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังจะออกไปเจ้าค่ะ” จวงรายงาน
ออกญาโหราธิบดีเดินออกมา
“แม่จำปากลับมาแล้วหรือ เรียบร้อยดีหรือไม่งานศพคุณป้า”
“เรียบร้อยดีงามเจ้าค่ะ”
ทนายของออกญาโหราธิบดีขึ้นมา เดิมก้มตัวไปหยิบพานใส่ผ้ากับหีบหมากแล้วเดินลงไป
“นั่นเพราะแม่จำปาไปเป็นแม่งาน”
“นับเนื่องเป็นงานบุญ แต่พอกลับมาถึงบ้านก็ระคายหูเสียแล้วค่ะคุณพี่”
“ก็อย่าฟังนังปริกเสียก็สิ้นเรื่อง นังคนนี้ช่างฟ้องก็รู้กันอยู่”
คุณหญิงจำปาจ้องหน้าออกญาโหราธิบดี นัยน์ตาทั้งขุ่นเคืองทั้งน้อยใจ
“นังปริก เก็บปากเอ็งไว้มั่ง อย่ายื่นยาวให้มากนัก แม่จำปาข้าไปทำงานล่ะนะ”
ออญาโหราธิบดีเดินออกไป
จำปายืนนิ่งอยู่สักครู่ พยายามสะกดกลั้นความโกรธ
ปริกเลี่ยงไปยืนอีกทางหนึ่ง จ้องมองคุณหญิงจำปา ลุ้นว่าจะเล่นงานการะเกดหรือไม่
คุณหญิงจำปาหันมา “อีปริก”
“เจ้าขา”
“มึงมากรงนี้” 
“เจ้าค่ะ” 
“มึงสาบาน…ดังๆให้กูได้ยิน” 
ปริกเริ่มสั่นนิดๆ “ว่า…” 
“ว่าที่มึงบอกกูน่ะ มึงไม่ได้หูฝาด” 
ปริกนัยน์ตาล่อกแล่กนิดหน่อย)
“แม่นายเจ้าขา…ข้าเจ้าได้ยินเต็มๆเจ้าค่ะ ด้วยเหตุว่า แม่หญิงการะเกดน่ะมิสู้จะกลัวใครอยู่แล้ว แม่นายไม่อยู่ แม่หญิงยิ่งกำเริบใจตามสันดานเดิม”

“ข้อนั้นข้าไม่ปรารถนาจะฟัง เพราะข้ารู้อยู่แล้วว่าสันดานของนางเป็นอย่างใด”
“ข้าเจ้าเห็นว่าแม่หญิงการะเกดกำเริบเสิบสาน หวังจะมาแทนที่แม่นาย วันข้างหน้า แม่หญิงอาจจะไล่แม่นายไปอยู่ใต้ถุนเรือน” 

คุณหญิงจำปาหันมา จ้องหน้าปริกแบบทะลุถึงหัวใจ
“นางสามหาวเพียงใด แม่นายก็รู้นี่เจ้าคะ”
“เอาล่ะ”
ปริกสีหน้าลิงโลดว่าการะเกดโดนแน่
“ให้ถึงวันนั้นเสียก่อน”
คุณหญิงเดินไปทันที ปริกเซ็ง

บ่าวหลายคนอยู่ตรงท่าน้ำของบ่าว ต่างกำลังงมกุ้งกันเกรียวกราว
เกศสุรางค์ลงเรือนมา แย้มกับผินตามหลัง
“เสียงใครทำอะไรหรือพี่ดังลั่นเลย” 
แย้มบอก “พวกบ่าวงมกุ้งเจ้าค่ะ” 
ผินบอก”ข้าจะไปช่วยเขางมนะอีแย้ม” 
“กุ้งเยอะหรือพี่” 
“อึดตะปือนังเจ้าค่ะ” ผินว่า
“หา…อึด…อะไรนะ”
“อึดตะปือนังเจ้าค่ะ” 
“แปลว่าเยอะ”
“เจ้าค่ะ” 
“ไปดูกัน เผื่อขอเขามาทำกุ้งเผา” 
เสียงจำปาดังแว่วมา “นังปริก…นังปริก” 
“คุณป้ามาแล้ว”

ต่อมา เกศสุรางค์ไหว้ต่ำ งดงาม คุณหญิงจำปามองแล้วเมิน
“คุณป้ามาถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ”
จำปาหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดี ยินร้าย ผ่าหมาก เจียนพลูอยู่
“สบายดีหรือเจ้าคะ”
จำปาเมินไปอีกทาง
“ไม่พูดกับข้า เท่ากับข้าทำอะไรผิดบางอย่าง อ๋อ ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ อีปริกฟ้อง”
“อย่าโทษเขา…เขาไม่ได้ฟ้องอะไร”
“คุณป้าแน่ใจนะเจ้าคะว่าอีปริกไม่ได้ฟ้องอะไรเลย”
คุณหญิงจำปายังนิ่ง
“ข้าจะไปงมกุ้ง ทำกุ้งย่าง คุณป้าคอยรับประทานนะคะ”
“ข้าไม่กิน” คุณหญิงจำปาพูดตามหลัง

เกศสุรางค์ , ผิน , แย้ม เดินลงมาจากเรือน 
เกศสุรางค์เดินนำเดินเร็วๆไปที่ท่าน้ำ
เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังแว่วมาตามลม เกศสุรางค์เร่งฝีเท้าจนเกือบวิ่ง
“แม่น๊าย…ระวังเจ้าค่ะ” แย้มว่า
เกศสุรางค์หน้าเกือบคะมำ แต่ทรงตัวได้ทัน 
“เฮ้อ” แย้มลูบอก
เด็กงมกุ้ง เป็นผู้ชาย 3-4 คน , ผู้หญิง 2 คนขึ้นจากท่า โยนกุ้งใส่ตะกร้าตรงนั้น คนละ 2 ตัวก็มีกุ้งเต็มตะกร้า กุ้งดิ้นพึ่บพั่บ

เกศสุรางค์ตั้งท่าจะเข้าไป “กุ้ง…กุ้งจริงๆด้วย” 
ผินจับข้อมือฉับ “เดี๋ยวเจ้าค่ะ”
“อะไรพี่ผิน” เกศสุรางค์มองหน้า “แค่จะไปดูกุ้ง” 
ผินยังจับข้อมือ บอกด้วยสายตา
“โอเค…ไม่วิ่ง เดินงามๆเลยใช่มั้ย” 
เกศสุรางค์ยุรยาตรไปถึงหลัวใส่กุ้ง แล้วตาโต
“โห กุ้งเป็นกระตั๊กเลย” 
บ่าวทุกคนยืนหน้าเหรอมาก เพราะฟังไม่รู้เรื่อง อะไรคือกระตั๊ก !?

เกศสุรางค์ดีดนิ้ว นึกออก “น้ำจิ้ม”

ในครัวเกศสุรางค์พูดลอยๆ

“คุณป้าเจ้าขา ข้าจะทำน้ำจิ้มซีฟู๊ดรสเด็ดให้จิ้มกุ้งนะเจ้าคะ”
เกศสุรางค์หยิบพริกขี้หนูใส่ครก คุมบ่าวให้ตำ
เกศสุรางค์หยิบกระเทียมใส่ครก บอกให้บ่าวตำ
เกศสุรางค์หั่นมะนาว
เกศสุรางค์บีบมะนาว เทน้ำปลา ชิม พยักหน้าพอใจร้อง “แซ่บ” 
บ่าวที่ช่วยงานอยู่ตรงนั้น หน้าเหวอ เงยหน้าขวับ มอง…ไม่เข้าใจแบบน่าขำมาก
เกศสุรางค์ชี้มือที่กุ้งอยู่บนเตา กำลังร้อน
“กลับไปกลับมาอย่าให้สุกมาก แป๊บเดียวนะ”
บ่าวหน้าเหวอมากกับศัพท์แสงแปลกๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“อย่านาน เฮ้ย ตัวนั้นสุกแล้ว เอาขึ้นได้” 

บนเรือน 3 คน พ่อ แม่ ลูก กำลังเอากุ้งจิ้มน้ำจิ้ม และใส่ปาก เคี้ยวกันหมุบหมับแบบตั้งใจกินมาก อร่อยมาก

เกศสุรางค์โผล่เสาเรือนมอง หันไปยกนิ้วโป้ง 2 นิ้วให้สองบ่าว
สองบ่าวงงๆพริบตาเดียว ยกนิ้วโป้ง 2 นิ้วรับทราบ

ในห้องการะเกด ตอนกลางวัน อีกวันหนึ่ง
“พี่ วันก่อนเห็นมั้ย”
ผิน/แย้มบอก “เห็นเจ้าค่ะ” 
“เห็นอะไร” 
“อ๋อ เห็นเรือทหารไล่จับไอ้ผู้ร้ายที่ลักทรัพย์เจ้ากูวัดแกลบมาทางหน้าเรือน” ผินบอก
“ไม่ใช่ เห็นเปลือกกุ้งเผา” 
“อ๋อ…กองพูนเป็นโคกสูงเลยเจ้าค่ะ” แย้มว่า
เกศสุรางค์หัวเราะชอบใจ
เกศสุรางค์ดีดนิ้ว “เริ่ด” 
ผินหัวเราะน่าขำ “เริ่ด…เจ้าค่ะ” 
“ชัวร์” 
“ชัว…เจ้าค่ะ” 
“เริ่ด คือ ดีมาก ชัวร์ คือ แน่นอน”
ผิน/แย้มร้อง “อ๋อออออ” 
“หมูกระทะ” เกศสุรางค์นึกขึ้นได้ อุทานเสียงดัง
ผิน/แย้มทวน “หมูกระทะ” 
“เมนูหน้า แต่…มันต้องมีกระทะน่ะสิ” 

เกศสุรางค์เปิดประตูห้องพลางถาม
“กระทะไปซื้อที่ไหนพี่ผิน”
“ซื้อที่ตลาดน้อยเจ้าค่ะ ซื้อเป็ดซื้อไก่ก็ใช่เจ้าค่ะ” 
“ถ้าจะไปทำยังไงเหรอพี่” 
“ต้องแจ้งคุณพี่ให้พาไปเจ้าค่ะ” 
“โอเค อยู่ไหนคุณพี่” 

เกศสุรางค์เดินพรวดๆ ผินตาม จะลงบันไดแล้วชะงักกึก
“ไปไหนเจ้าคะ” 
ผินโผล่ตามหลัง ชะงักเหมือนกัน
แย้มตามมาติดๆเกือบชนผิน ทั้งสามคนชะงักมองไปข้างหน้า
เห็นสองหมื่นสุนทรเทวากับหมื่นเรืองราชภักดีกำลังเจรจาความสำคัญ ลักษณะเป็นเรื่องลับ และเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย สองคนหน้าเคร่งเครียด วางแผนกัน จ้อยยืนห่างๆ ถือหีบและถาดผ้าของหมื่นสุนทรเทวา

หมื่นเรืองราชภักดีพูดบางอย่าง แต่หมื่นสุนทรเทวาส่ายหน้าไม่เห็นด้วย บอกให้ทำอีกอย่าง

ที่หัวบันได เกศสุรางค์ชะเง้อคอมองอย่างสงสัย วางแผนอะไรกัน
เกศสุรางค์มองหมื่นเรืองราชภักดี
เกศสุรางค์พึมพำเบาๆ
“ไอ้เรือง ฉันคิดถึงแกจริงๆ แกเป็นอะไรรึเปล่า เป็นเหมือนฉันรึเปล่าวะเนี่ย”
เกศสุรางค์หน้าครุ่นคิด หมองหม่น
“ถ้าเหมือนฉัน แกจะไปอยู่ที่ไหน ถ้าเลือกได้แกน่าจะไปอยู่สมัยสุโขทัยนะเว้ย แกจะได้เห็นคนไปสั่นกระดิ่งหน้าวังหลวงเวลาจะร้องทุกข์ไง อยากรู้ว่ากระดิ่งจะดังทั้งวันรึเปล่า คงไม่หรอกนะ เพราะช่วงนั้นไพร่ฟ้าหน้าใส ค้าม้าค้าช้างกันทั้งเมืองมั้ง คงไม่มีเรื่องร้องทุกข์เท่าไหร่หรอก เออ แต่ถ้าให้คนกรุงเทพฯสั่นกระดิ่งร้องทุกข์สิ แม่ง เสียงกระดิ่งคงดังจนหูแตกชัวร์”

เกศสุรางค์ทำท่าเหมือนพูดกับเรืองฤทธิ์
“เฮ้อ…ก็มีแต่คนหน้าเหมือนแกแหละไอ้เรือง เขาไม่ใช่แก” 
หมื่นสุนทรเทวายืนอยู่เชิงบันได มองจ้องเป๋งขึ้นมา หมื่นเรืองมองขึ้นมาด้วย
“อูย…ได้ยินแค่ไหน” เกศสุรารงค์พูดเบามาก
หมื่นสุนทรเทวาบอก “ได้ยินทั้งหมด” 
“โห…”
“เสียดายที่ฟังไม่รู้เรื่อง” 
“อ๋อ งั้นแจ่ม” เกศสุรางค์วิ่งลงบันไดมา “หมื่นเรือง สวัสดีค่ะ วันนี้มาถึงนี่ดีใจจัง” 
เดินเลยหมื่นสุนทรเทวาไปหาหมื่นเรืองราชภักดี
“แม่หญิง ออเจ้าดีใจเรื่องอันใด” 
“อ้าว ดีใจที่เจอหมื่นเรืองอีกน่ะสิคะ ข้าคิดถึงท่านทุกวันเลย คิดว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้พบท่านอีก”
ผิน แย้ม จ้อยมองหน้ากัน
“ออเจ้าคิดถึงข้า” หมื่นเรืองย้ำ
“คิดถึงจริงๆนะคะ เพราะข้าไม่รู้จะไปหาหมื่นเรืองที่ไหน คุณพี่บอกว่าท่าน้ำที่ท่านหมื่นลงวันนั้นเป็นท่าเรือของบ้านท่าน แต่ข้าลืมไปไม่ถูกค่ะ” 

หมื่นเรืองยิ้มกรุ้มกริ่มแบบชายไทยโบราณ 
“ออเจ้าหมายจะพูดว่า ถ้าออเจ้าไปถูกจะไปอย่างนั้นฤๅ”
“หมายอย่างนั้นแหละค่ะหมื่นเรือง นี่หมื่นเรืองไปไหนมาคะนี่”
“อ๋อ ข้ามีกิจธุระต้องเจรจากับพ่อเดช”
“เรื่องอะไรหรือคะ” เกศสุรางค์ถามทันควัน เสียงอยากรู้ มองจ้องเป๋ง
“เป็นเรื่องราชการ”
“แล้วหมื่นเรืองไม่ต้องไปนั่งที่ที่ทำงานเหรอคะ” 
“ที่ที่ทำงาน เจ้าจะหมายถึงที่ใดข้าฟังมิรู้ความ”
“เก๊าะ…ที่…เอ่อ แบบว่านั่งทำงานน่ะค่ะ” 
หมื่นเรืองราชภักดีมองหมื่นสุนทรเทวา
“พ่อเดช…ช่วยไขความหน่อยเถิด”
“ข้ามิเห็นจำเป็นต้องฟังนาง นางพูดจามิเป็นเรื่องเป็นราวอย่างนี้เสมอ” หมื่นสุนทรเทวาว่า
“อ้าว…ก็ข้าอยากรู้ว่าหมื่นเรืองกับคุณพี่น่ะทำงานอะไร ทำที่ไหน ทำกับใคร ทำเวลาอะไรมั่งน่ะ ไม่เห็นจะไปทำอะไรที่ไหนเลย เห็นอยู่บ้านทุกวั๊น…ทุกวัน”

เกศสุรางค์พูดเร็ว เล่นเอาทุกคนเหวอไปตามๆกัน
เห็นภาพบาดตา คำพูดบาดใจแล้วหงุดหงิด 
หมื่นสุนทรเทวาหันหลังกลับไปทันที พร้อมๆกับเสียงเรียก “ไอ้จ้อย” จ้อยรีบตาม
หมื่นเรืองราชภักดีว่า “คุณพี่เดชของออเจ้าเห็นจะมิพึงใจ” 
“นั่นสิคะ เดินสะบัดบ๊อบไปเลย” 
หมื่นเรืองหน้างง น่าขำ
“งานของข้าสองคนที่เจ้าถาม เป็นงานในสังกัดของออกญาโกษาธิบดี เกี่ยวกับการค้าขายกับต่างประเทศ” หมื่นเรืองบอก

“อ๋อ แล้วออฟฟิศ เอ๊ย ที่ทำงานอยู่ที่ไหน”
“ที่ทำงานก็อยู่ในวัง หรือที่บ้านออกญา หรือถ้าพบเห็นกันที่อื่นก็ทำงานได้”
“อ้อ ออฟฟิศเคลื่อนที่”
หมื่นเรืองงงๆ แต่ก็มองหน้าเกศสุรางค์อย่างชื่นชม
“แม่หญิงมิได้เป็นเหมือนที่พ่อเดชบอกเล่าไว้แม้แต่น้อย”
“ก็ไม่แน่นะคะหมื่นเรือง เขาว่าข้ามากๆ ข้าอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้”
หมื่นเรืองราชภักดียิ้มแย้มคุยถูกคอเหลือเกิน เขยิบมาใกล้อีกนิด
“ออเจ้าอยากไปหาท่านอาจารย์อีกหรือไม่ล่ะ แม่การะเกด”
เกศสุรางค์ตอบเสียงแจ๋ว “อยากค่ะ หมื่นเรืองพาไปนะคะ” 
“เจ้าขอคุณพี่ของเจ้าไว้ ข้าจะมาพาเจ้าไป” 
“โอเค” เกศสุรางค์ยื่นมือจะเช็คแฮนด์
หมื่นเรืองมองอย่างงงๆ “ทำไมหรือ” 
“จับมือทำสัญญาค่ะ” เกศสุรางค์หยิบมือหมื่นเรืองมาจับมือตัวเองเขย่าๆ “เช็คแฮนด์…หยั่งนี้ค่ะ”

เกศสุรางค์หัวเราะเสียงดัง หมื่นเรืองราชภักดีหลงเสน่ห์เข้าไปเต็มเปาแล้ว

ต่อมา เกศสุรางค์ขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็ว

หมื่นสุนทรเทวายืนตระหง่านคอยท่า
“คุณพี่คะ ไปซื้อกระทะกันนะคะ” 
“หญิงผู้ดีจะบอกคิดถึงชายอื่น มิบังควร”
“ชายอื่น ? เหรอเจ้าคะ อ้อแล้วชายใดล่ะเจ้าคะที่คิดถึงได้”
“ชายคู่หมาย” หมื่นสุนทรเทวามองตาเขม็ง
เกศสุรางค์จ้องตานิ่ง …. 
เกศสุรางค์หลบตา แล้วพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
“รับทราบค่ะ” 
“ดี” หมื่นสุนทรเสียงหนักๆ แต่นัยน์ตากระจ่างขึ้น
“มีเรื่องจะรบกวนคุณพี่น่ะค่ะ” เกศสุรางค์เปลี่ยนเสียงเป็นร่าเริง
“ว่ากระไร”
“ข้าอยากไปตลาดน้อยค่ะ ข้าจักไปสั่งทำกระทะร้อน” 
“กระทะ…ในโรงครัวมีออกถมไป”
“ไม่ใช่กระทะธรรมดาทั่วไปค่ะ เป็นกระทะแบบใหม่”
“ออเจ้าก็ลองวาดรูปออกมา ข้าจักเอาไปให้ช่างจีนตีให้ เป็นหญิงผู้ดีมิบังควรทเวนเที่ยวเตร่ข้างนอกให้คนทั้งพระนครต้องอื้ออึง ฤาออเจ้ามิเกรงเสียงนินทา”

“ทเวนหรือคะ เป็นไงหรือคะ”
“ทเวน ก็ทเวนไปไหนมาไหน เหตุใดจึ่งมิรู้ภาษาของเราเอง”
“ไปไหนมาไหน อ๋อ ตระเวน” 
“ทเวน…ตระเวนอะไรของออเจ้า” 
“โอเค…เสียงนินทาหรือคะ ฟังนะคะ”

“ห้ามเพลิงไว้อย่าให้   มีควัน
ห้ามสุริยแสงจันทร์     ส่องไซร้
ห้ามอายุให้หัน          คืนเล่า
ห้ามดังนี้ไว้ได้           จึ่งห้ามนินทา”

เกศสุรางค์พูดต่อ 
“ใครจะนินทาว่าอะไรก็ช่างเขา เรารู้ตัวของเราก็พอแล้ว” 
“โคลงไพเราะ แต่กิริยาชม้อยชม้ายชายตาไม่งาม”
“โคลงไม่ได้แต่งเองหรอกค่ะ จำผู้ใหญ่ท่านมา ส่วนกิริยาเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด ข้าเองก็อยากจะวาดให้ดูอยู่หรอกค่ะ แต่ข้าวาดหมูกลายเป็นเป็ดได้ง่ายๆ กลัวว่าวาดกระทะร้อนกลายเป็นหมูได้เลยค่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เอาหมูมาปิ้งหมู”

หมื่นสุนทรเทวาหัวเราะเสียงดังอย่างขำจริงๆ

แย้มกับผินได้ยิน ชอบใจยิ้มแย้มกัน มองแล้วพยักเพยิดกันให้ดู
เกศสุรางค์ อ้าปากกว้าง หัวเราะเสียงดัง
หมื่นสุนทรเทวาเผลอไผลจ้องมอง
เกศสุรางค์หันมาสบตา นิ่งอยู่สักครู่ จนหมื่นสุนทรเทวารู้สึกตัว ท่าทางเก้อๆ
“หายป่วยครานี้ออเจ้าก็คิดแต่จักไปเที่ยวใช่ฤๅไม่ เอาเถิดวันนี้ข้าว่างจักพาไป”
“โอ้ว ฟลุ๊คอย่างแรง !”
“พูดจาฟังมิรู้ความ” หมื่นสุนทรเทวาเหล่นิดๆ
“อย่าฟังค่ะ…อย่าฟัง”
“ถึงอย่างไรก็ต้องวาดออกมาให้เห็นเป็นรูปร่าง แล้วออเจ้าแจกแจงให้ช่างจีนฟัง ก็น่าจักพอได้กระทะอย่างที่ใจออเจ้าคิด ไปตระเตรียมตัวให้พร้อมเถิด ข้าจักไปรอที่ท่าเรือ”

หมื่นสุนทรเทวาก้าวยาวๆไปยังท่าเรือ

ที่ท่าเรือ หมื่นสุนทรเทวาเอื้อมขึ้นรับมือเกศสุรางค์
เกศสุรางค์กระแอมนิดๆ สีหน้าขำๆ ทำหน้าเหมือนถามว่า “แน่หรือ”
หมื่นสุนทรเทวาหน้าเก้อนิด แต่ทำเป็นหน้าดุกลบเกลื่อน ทำท่าจะชักมือกลับ แต่เกศสุรางค์จับหมับทันที
หมื่นสุนทรเทวาถอนหายใจยาวๆแรงๆ รับเกศสุรางค์ลงเรือ

เกศสุรางค์หน้าชื่นตาบานบนเรือ สายตามองโน่นมองนี่ 
เมื่อคิดได้ก็ร้อง “เอ้อ…” เสียงดังลั่น
ทุกคนบนเรือสะดุ้ง 
ไอ้จ้อยแจวถลำแทบตกน้ำ
หมื่นสุนทรเทวาหน้าขมวดมุ่น นัยน์ตาดุมอง แวบหนึ่ง
“ขอโทษค่ะ” เกศสุรางค์ไหว้สวย “คุณพี่คะ พาข้าไปซื้อสมุดดินสอก่อนได้มั้ยคะ”
หมื่นสุนทรเทวานิ่ง
จ้อย ผิน แย้ม คอยฟัง
“ไอ้จ้อย” 
“ขอรับ” 
“เข้าพระนครไปทางประตูฉะไกรน้อย” 
ผิน แย้มพยักเพยิดกันอีกเป็นทำนองว่า ดูซิ ! ท่านหมื่นตามใจแม่นาย

เรือเลี้ยวเข้าปากคลอง
“คลองประตู…อะไรนะคะ”
“ฉะไกรน้อย”
“มีสมุดดินสอขายหรือคะ”

“ข้างหน้านั้นเป็นตลาดบ้านดินสอ”

ร้านขายดินสอ เกศสุรางค์เลือกดินสอ หยิบขึ้นมา

หมื่นสุนทรเทวาบอก
“นั่นคือดินสอหิน ไว้เขียนกับกระดานชนวน”
“อ๋อ” 
“ดินสอเขียนกระดาษต้องอย่างนี้ ไส้เป็นสีดำ”
“ข้าซื้อครึ่งโหล” เกศสุรางค์บอก
หมื่นสุนทรเทวาทำท่าบอกคนขาย แล้วควักถุงย่ามใส่เงิน
“สมุดเดี๋ยวไปซื้อที่ตลาดบ้านสมุด” 

ณ ร้านขายสมุด เกศสุรางค์ก้มลงมองสมุดจนเกือบติด
หมื่นสุนทรเทวาจับสมุดให้ห่างจากตาอีกหน่อย
เกศสุรางค์เงยหน้าหัวเราะเก้อๆน่าเอ็นดู
หมื่นสุนทรเทวามอง นัยน์ตายิ้มๆเอ็นดู
เกศสุรางค์ลูบกระดาษเบาๆ
“เนื้อกระดาษเหมือนกระดาษสา เพราะไม่เรียบลื่น แต่ว่าเรียบกว่ากระดาษสา…จะได้เขียนได้ลื่นมือหน่อย ซื้อ 3 เล่มนะคะ”

“เอาไปใยตั้ง 3 เล่ม”
“อ้าว…ก็ไม่ต้องจ่ายเองไงคะ ถ้าจ่ายเองเอาเล่มเดียว” 
เกศสุรางค์หัวเราะเสียงใส ดังลั่น
ผิน แย้มเตือนเสียงหลง “แม่นาย…”
เกศสุรางค์ปิดปากอย่างตกใจ “หัวร่อดังม้าฬ่อ…จำได้แล้วจ้ะพี่”

เวลาต่อมา ณ ที่แห่งหนึ่ง บริเวณนี้เป็นตรอกแคบ สองข้างเป็นตึกแถวฉาบปูนสีขาว ซึ่งเป็นทางเข้าโรงตีเหล็ก ผู้คนในแถบนี้ส่วนใหญ่เป็นคนจีน

หมื่นสุนทรเทวาสั่งก่อนจะเดินเข้า
“รอตรงนี้หนา” 
“เดี๋ยวค่ะ ทำไมไม่ให้ไปด้วยคะ”
“ข้างในเขาตีเหล็กกัน…ร้อน” หมื่นสุนทรเทวาเดินเข้าไป
เกศสุรางค์นัยน์ตาซาบซึ้งนิดหน่อย
แย้มบอก “โถ…ห่วง กลัวร้อน”
ผินบอก”แล้วจะให้บ่าวคิดว่าไงเจ้าคะแม่นาย”
เกศสุรางค์มองเข้าไป ในประตูเหมือนในละครจีนยุคโบราณ เห็นเตาเผาเหล็ก เห็นคนจีนกำลังตีเหล็ก
เสียงดังแว่วๆ
“ข้านึกแล้วว่าห่วง” แย้มบอก
“ข้าไม่ได้นึกอย่างงั้นสินะ” ผินว่า
“ข้ารู้ ไม่มีใครไม่นึก ไอ้จ้อยเอ็งนึกรึเปล่าวะ”
“นึกแล้วเหมือนกัน ว่าฮ้วง…ห่วง” 
บ่าวๆคุยแซวๆกัน เกศสุรางค์ได้ยิน บอก
“ที่คิดน่ะมันไม่ใช่นะพี่”
ทุกคนหัวเราะกัน
คนจีนทั้งชายและหญิง หลายคนเดินผ่าน หันมาดูตามๆกัน
หมื่นสุนทรเทวาออกมาพร้อมจีนตง ที่ถือกระดานชนวนมาด้วย
จีนตง คนนี้คือ ช่างทำกระทะ รูปร่างสันทัด ไว้เปียยาว ใส่กางเกงขายาว และรองเท้าหนังกันไฟ
“นี่จีนตง…คนทำกระทะ” 
“ค่ะ สวัสดีค่ะจีนตง” 
จีนตงเป็นงงกับคำว่า สวัสดี
“อาไลดี…วัดดีเหรอฮ้า” 
เกศสุรางค์หัวเราะขำมองหมื่นสุนทรเทวา
“อ๋อ วัดไม่ดีค่ะ”
“อย่ามัวเจรจาเป็นเล่นเสียเวลา”
เกศสุรางค์ลดเสียง
“ได้ค่ะ ดุชมัด” นางเห็นหมื่นสุนทรเทวาจะดุต่อ จึงพูดเสียงดังขึ้น
“ฉันอยากได้กระทะค่ะ” 
“กระทะยังไงฤๅขอรับ” 

เกศสุรางค์วาดไปวาดมาใส่กระดานชนวน จีนตงเกาหัวยิก 
เกศสุรางค์พยายามอธิบาย พรรคพวกยืนมองแบบลุ้นมาก สุดท้ายจีนตงพยักหน้าหงึกๆ
“หนาๆนะจีนตง แล้วอย่าลืมหูจับหุ้มไม้ ไม่งั้นร้อน” 
“มิลืมขอรับ เอาใหญ่เท่านี้นะขอรับ” จีนตงทำมือ
“เจาะรูให้เท่าๆกันนะจีนตง เดี๋ยวหมูสุกไม่พร้อมกัน”
“ขอรับ” จีนตงเดินกลับไป
เกศสุรางค์ถาม”เที่ยวไหนต่อคะ”

“กลับ” หมื่นสุนทเทวาเสียงชัดเจน

ขากกลับ จ้อยพายเรือมาเรื่อยๆตามลำน้ำ

เกศสุรางค์บ่นพึมพำ
“ยังวันอยู่แท้ๆ น่าจะพาไปเที่ยวที่อื่น…ไปวัดก็ได้ วัดพนัญเชิงไม่เคยไป วัดพระศรีสรรเพชญ์ เออ…จริงด้วยอยากเห็นพระปรางค์ 3 องค์ คุณพี่คะ” 

เกศสุรางค์ตาโต ร้องสุดเสียง “ว๊าย…” 
เรือถูกดึงเข้าไปตรงน้ำวนบางกะจะ หมุนคว้าง
“เฮ้ย…ไอ้จ้อย” 
จ้อยพยายามคัดท้ายสุดความสามารถ
ผิน แย้ม เรืออีกลำร้องกรี๊ด ตะโกน “ไอ้จ้อย…ระวัง…”
ไม่สำเร็จ เรือเอียงแล้วคว่ำลงทันที
หมื่นสุนทรเทวาโผจะมาช่วยร้อง “แม่การะเกด”
“คุณพี่” นางโผเข้าหาเหมือนกัน
แล้วสองคนแตะมือกันพอดีก็จมวูบลงน้ำทันที 
ใต้น้ำมือสองมือจับกันแน่น สองร่างกอดกระหวัดพากันจมลงไป 
หมื่นสุนทรเทวาสายตาห่วงใยไขว่คว้าจับเกศสุรางค์ไว้แน่น
เกศสุรางค์เป็นนักว่ายน้ำ ตีขาเพื่อให้ลอยขึ้น ชี้มือพยักหน้าว่าให้ถีบเท้าขึ้นข้างบน
หมื่นสุนทรเทวาพยักหน้ารับ แล้วร่างสองร่างก็ลอยช้าๆขึ้นเหนือน้ำข้างบน
พอร่างสองร่างโผล่ขึ้นมา เกศสุรางค์ก็ตกใจร้อง “คุณพี่…ระวัง”
เรือแจวอีกลำแล่นมาชนหมื่นสุนทรเทวา เสยเข้ากกหูจนร่างจมวูบ
มือหลุดจากมือเกศสุรางค์ลงใต้น้ำ
“คุณพี่” 
ผิน/แย้มร้องเรียก “ท่านหมื่น” 
จ้อยเรียกพร้อมกัน “ท่านหมื่น” 
ผินผลักไอ้จ้อยเต็มแรง
แย้มผลักไอ้ม่วง ไอ้แหวน
บ่าวชายทั้ง 3 คนกระโจนลงพร้อมๆกัน วูบหายเงียบไป
เกศสุรางค์ว่ายมา ผิน แย้มดึงขึ้นมาบนฝั่ง
ท้องน้ำเงียบสงบ
นัยน์ตาทุกคู่จ้องจับที่ผืนน้ำ
สีหน้าทุกคนเพ่งมอง และเริ่มกระวนกระวาย มองหน้ากัน หน้าเสียกันมาก
“อีแย้ม” 
“เอาไงดีวะ”
ผินตั้งท่า “กูลงไปเอง” 
เกศสุรางค์ปาดมือกันสองคน แล้วตัวเองกระโจนลงทันที
เกศสุรางค์ว่ายไป ผิน แย้มร้องตะโกน “แม่น๊าย…”

เกศสุรางค์อ้วนตุ๊ต๊ะ ใส่ชุดว่ายน้ำแบบมิดชิดว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำ
เกศสุรางค์ว่าย

เกศสุรางค์ในร่างการะเกดว่ายน้ำอยู่กลางคลอง สูดลมหายใจแล้วดำวูบลงไป
ทุกอย่างเงียบอีก

จ้อยทะลึ่งพรวด
ม่วงทะลึ่งพรวด
แหวนทะลึ่งพรวด
ผิน/แย้มถาม “ไอ้จ้อย ทำไม ไม่เจอเหรอวะ” 
จ้อยหอบเหนื่อยบอก “ไม่เจอพี่” 
ผินถาม “แม่นายล่ะ เห็นแม่นายมั้ย” 
จ้อย ม่วง แหวนส่ายหัว ผิน แย้มลนลาน
แล้วเกศสุรางค์ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมา พร้อมๆกับล็อคแขนหมื่นสุนทรเทวาที่สลบขึ้นมาด้วย

ที่ตรงนั้นห่างจากที่เกิดเหตุออกไปสัก 3-4 เมตร แสดงว่าหมื่นสุนทรเทวาลอยไปตรงนั้น

นายจ้อยลากหมื่นสุนทรเทวาขึ้นมาจากน้ำ เอาเข่ายันบริเวณท้อง แล้วจับตัวหมื่นสุนทรเทวานอนคว่ำบนเข่า

น้ำทะลักจากปาก แต่หมื่นสุนทรเทวายังไม่ฟื้น
“คุณพี่…ฟื้นสิ” เกศสุรางค์ตะแคงหูฟังหัวใจ “เต้น…หัวใจเต้นอยู่” เมื่อเอามือรองที่จมูก แล้วขมวดมุ่น “ไม่มี…ไม่หายใจ” 

ผิน แย้มร้อง “ว๊าย” สีหน้าเลิ่กลั่ก
เกศสุรางค์เขย่าตัว
“ทำไมไม่หายใจ ปัทโธ่เอ๊ย…โว้ย จ้อย ทำไง”
“ท่านหมื่นน่ากลัวตายแล้วขอรับ” จ้อยว่า
“ไอ้จ้อยบ้า…พูดอะไรคิดมั่ง” 
จ้อยม่อย
ผินบอก “มันน่ากระทืบ” 
“หา…ถึงกระทืบเลยเหรอพี่ผิน” 
แย้มบอก “ไม่น่า…เอาเสียเลยมั้ย” 
จ้อยถอยกรูด
“เอาวะ ถือว่าช่วยชีวิต อีตาหมื่นบ้าเอ๊ย แข็งแรงแทบจะเตะม้าตาย มาจอดแค่โดนเรือชน” 
เกศสุรางค์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆสองสามครั้ง มือจับหน้าหมื่นสุนทรเทวาให้หงายเชิดขึ้น
คนทั้งปวงเข้ามามองจ้องเป็นตาเดียว
เกศสุรางค์ประกบปากแนบสนิทกับปากหมื่นสุนทรเทวา มือบีบจมูก
คนทั้งปวงผงะ ตกใจ อ้าปากค้าง ตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน บางคนมือปิดหน้า แต่แอบดู
เกศสุรางค์ไม่สนใจใคร เป่าลมเข้าไปในปาก 2-3 ครั้ง
สายตามองที่หน้าอก เปลี่ยนมากดที่กึ่งกลางหน้าอก โดยใช้ฝ่ามือประสานกันแล้วกดเป็นจังหวะเร็วๆ 5-6 หน แล้วหยุด หันไปเป่าลมเข้าทางปากอีก 2-3 ครั้ง แล้วกดอีก 

หมื่นสุนทรเทวาเริ่มรู้สึกตัว มือเปะปะมาประคองหัวเกศสุรางค์ ปากเผยอรับจูบ พอเห็นๆถนัดว่ามีการขยับริมฝีปาก

เกศสุรางค์ ดีใจ ผละออก
“คุณพี่” 
หมื่นสุนทรเทวาลืมตา มองเกศสุรางค์ที่มองจ้อง นัยน์ตาเป็นห่วงสุดขีด
ตาสบตา ความอาทร ความห่วงใย ความรู้สึกวาบหวามผ่านเข้าไปในใจของทั้งสองคน เป็นอึดใจ กว่าเกศสุรางค์จะรู้สึกตัว

“ฟื้นแล้ว…ฟื้นเสียที เอ้าจ้อย ช่วยประคองท่านหมื่น” 
หมื่นสุนทรเทวาลุกขึ้นนั่ง เกศสุรางค์ลุกขึ้นยืน ถอนหายใจแรงโล่งอก
เสียงซุบซิบ นินทา จากฝูงชนเริ่มทำงาน …
“หน้าตาก็งาม หน้าไม่อาย”
“จูบผู้ชายกลางตลาดกลางวันแสกๆ”
“จูบกันเหรอวะนั่น” 
“นั่นสิ คิดว่ากัดกัน”
“จูบกัน ข้าเคยเห็นแต่พวกฝรั่งมันจูบกัน”
เกศสุรางค์เหลืออด
“ไม่ได้จูบเว้ย ! ข้าแค่ช่วยชีวิตแบบฝรั่ง เม้าท์ทูเม้าท์น่ะไม่รู้จักหรือไง ไอ้พวกโบราณเต่าล้านปี ไอ้พวกไดโนเสาร์จูราสสิกปาร์ก”

ผู้คนที่มุงดูอยู่เมื่อครู่เริ่มถอยห่างไม่กล้าสบตาแม่หญิงที่ยืนก๋าโต้เถียงหน้าทะมึน ดวงตากลมโตจับจ้องมองคนที่ยังมองไม่เลิกทีละคน จนคนมุงหลบหน้าและเดินหนีไปเอง

The post บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 9 appeared first on ข่าวบันเทิง ผลบอล เกมส์ ดูดวง ราคาทอง ตรวจหวย ดูทีวีออนไลน์ เพลงใหม่ เรื่องฮิต.

บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 8

บทประพันธ์ : รอมแพง บทโทรทัศน์ : ศัลยา

บริเวณหน้าร้านฟอลคอน หลวงสุรสาครเดินจากร้านออกมาอย่างองอาจ

ชาวบ้านหลีกเป็นทาง ข้ารับใช้ผลักชาวบ้านที่ขวางทาง ตวาด “หลีกไป” ชาวบ้านพึมพำด่าลับหลัง
ข้ารับใช้ถาม “Elle te plait – ท่านชอบนางรึ ?” 
” Beaucoups , elle sera ma femme. Tu verres. – มาก…วันหนึ่งนางจะเป็นเมียข้า…คอยดู”
สองคนเดินลับไป

ในร้านของฟานิก มะลินั่งเศร้าหมอง เป็นทุกข์
ฟานิกนั่งใกล้ๆ มองลูกสาวอย่างเห็นใจมาก แต่สีหน้ากิริยาบ่งบอกว่าช่วยอะไรไม่ได้

ไก่ขันเสียงก้อง ประสานกันหลายตัว
เกศสุรางค์วิ่งโหย่งๆ ลงบันได ผิน แย้มวิ่งตาม ร้องห้าม “ค่อยๆเจ้าค่ะ”

เช้า ต่อเนื่องที่ท่าน้ำ ปริกพร้อมของใส่บาตร บ่าว 2 คนกำลังช่วยจัดของ
เกศสุรางค์บอก”เข้าไปเร็วๆ” 
ปริกหันมามองแล้วหน้าเฉย
เกศสุรางค์ยิ้มแจ่มใสมาก “มาช่วยใส่บาตร” 
“ไม่ต้องเจ้าค่ะ” ปริกบอก
“ไม่เป็นไร…ช่วย”
ปริกมองจ้อง นัยน์ตาหาเรื่อง
เกศสุรางค์ชักรู้ตัว หันไปดูแย้มกับผิน
แย้มเรียก “พี่ปริก”
ปริกสวนทันที “ไม่ต้องเรียกกูพี่” 
แย้มหน้าเหวอมาก
“พี่ปริก อีแย้มมันแค่…” ผินว่า
“มึงก็เหมือนกันอีผิน กูเป็นพี่มึงตั้งแต่ครั้งกระไหน”
“กูว่าแล้วเชียว ไม่มีเรื่องไม่ชอบใช่มั้ยอีปริก”
“ว้าย…นังผิน เรียกพี่เขาว่าอีปริกได้อย่างใด” แย้มว่า
“ทำยังไงกูเรียกไปแล้วว่าอีปริก” 
“ไม่ได้…มึงเป็นเด็กกว่าเขา จะเรียกเขาว่าอีปริกไม่ได้ มึงต้องสังวรไว้นะว่าเรียกอีปริกไม่ได้”
“เออ กูจะจำไว้ว่าไม่เรียกอีปริก แล้วมึงจะให้เรียกอะไรวะ ถ้าไม่เรียกอีปริก”
“หยุด…มึงสองคนหยุดเดี๋ยวนี้ มึงหลอกเรียกจิกกบาลกูเรอะ เดี๋ยวเหอะ แม่นายกลับมาจะฟ้อง” ปริกว่า
ผิน/แย้มพูดพร้อมปริก “กลับมาจะฟ้อง” 
“เออ มึงคอยดูแล้วกัน”
“คอยดู แต่ถ้าไม่เห็นล่ะทำไง”
ปริกสุดทน ปราดเข้ามาจะตบแย้ม เงื้อแล้วฟาดลง ยังไม่ถึงหน้าแย้ม ผินฉวยข้อมือแย้มหลบวูบ
“นังแย้ม อย่าสู้พี่เขา” 
ปริกตบสุดแรงไม่โดนเลยยั้งไม่อยู่ คว่ำหน้าไป
ผินทำเป็นเซ ฉุดแย้มไปด้วยให้ล้มทับปริกเต็มๆ
“โอ๊ย…อีนังแย้ม ตัวมึงยังกะยักษ์ปักกะหลั่น มาล้มทับกูทำไม” ปริกว่า
“นังผิน มึงฉุดกูล้มทับพี่ปริกเค้า ตัวกูก็โต พี่ปริกเจ็บเจียนตายมั้ยพี่ปริก” 
“พอแล้วอีแย้ม อย่าสาวความยาว แม่นายเจ้าขา…มาทางนี้เจ้าค่ะ มาใส่บาตรเจ้าค่ะ”
ปริกบอก “ข้าบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้อง แม่นายจำปาสั่งให้ข้าทำ” 
“แม่นายข้าอีกหน่อยก็จะเป็นแม่นายของเอ็งด้วยนะอีปริก เอ๊ย พี่ปริก” แย้มว่า
“บอกว่าอย่ามาเรียกกูพี่”
บ่าวบอก “พระมาแล้วป้าปริก” 
“เอ็งมากันแม่หญิงไม่ให้เข้ามานังบุ้ง” 
“แม่ปริก…ไม่ต้องให้บุ้งมากัน ข้าไม่ใส่แล้ว”
“ดีเจ้าค่ะ แม่หญิงไม่เคยนับถือพระเจ้า จะใส่บาตรไปใยกันเจ้าคะ…บาปกรรมเปล่าๆ” 
เกศสุรางค์ ตะลึงงัน
ผิน แย้มตะลึงเช่นกัน ก่อนที่จะหันมาหมายจะปลอบโยน
“จริงของแม่ปริก แต่คนเราที่เป็นคนไม่ดีไม่มีวันจะกลับตัวเลยหรือ”
“แม่หญิงจำได้ไหมเจ้าคะ ที่แม่หญิงทำกับข้านั้น ข้าก็ไม่มีวันเชื่อว่าแม่หญิงจะกลับตัวเลยเจ้าค่ะ” ปริกเสียงแข็งจ้องหน้าเขม็ง

เกศสุรางค์จ้องกลับ นัยน์ตามีแววสงสัยแกมหวั่นไหว
“ข้าทำกับแม่ปริกแค่ไหนหรือ”

“อย่าไขสือเลยเจ้าค่ะว่าจำไม่ได้”

วันหนึ่งในอดีต การะเกดสาวเท้าตามปริกที่เดินหนีเร็วๆ อย่างหวาดกลัว

“อย่าหนีนะมึงอีปริก…มานี่ซะดีๆ มาให้กูตบให้หนำใจ” พรวดเดียว การะเกดก็คว้าผมทั้ง
กระจุกแล้วลากมาเต็มแรง “นึกว่าจะหนีกูพ้นรึอีนังไพร่สถุล” แล้วตบเปรี้ยงซ้าย-ขวา
“ก็บอกว่าไม่ได้เอาไป” ปริกเสียงดังมากเพราะแค้นใจ
การะเกดตบอีก จิกหัว ผลักลงไปนอนแล้วกระทืบซ้ำ
“กำเริบ ตวาดใส่กูรึ”
ปริกสะบัดหัวขึ้นมา จ้องมองแบบแค้นจัด

นัยน์ตาของปริกแค้นเคืองเช่นเดิม
“ข้าถูกตบปางตาย แต่พอแม่หญิงหาของที่หายเจอ แม่หญิงเคยสักคำมั้ยที่จะขอโทษข้า”
เกศสุรางค์เสียใจแทนการะเกด
“แม่ปริก…ข้าร้ายกาจกับเจ้าถึงเพียงนั้นเลยหรือนี่” 
ปริกไม่สนใจ “นังบุ้ง…ส่งของให้ข้า นิมนต์เจ้าค่ะ”
พระพายเรือเข้ามาเทียบ ปริกใส่บาตรไม่สนเกศสุรางค์
“ข้าขอโทษ” 
ปริกหันมาดู สีหน้าประหลาดใจแกมสงสัย แล้วหันไปใส่บาตรตามเดิม

เกศสุรางค์รอปริกอยู่บนชานเรือน
แย้มถาม “รอมันทำไมเจ้าคะแม่นาย” 
“เมื่อกี้มันยังไม่ได้ตบนังแย้ม เดี๋ยวมันจะตามมาตบสิเจ้าคะ เข้าห้องเถิดเจ้าค่ะ”
ปริกเดินขึ้นพอดี ได้ยินเต็มๆ เดินผ่านพลางพูดพลาง
“เหมือนกันทั้งนายทั้งบ่าว”
เกศสุรางค์จับแขน “แม่ปริก ข้าขอโทษ” 
ปริกสะบัดเต็มแรง
“ข้าไม่เชื่อ สันดานแม่หญิงเปลี่ยนไม่ได้หรอก” ปริกเดินไปทันที
ผิน แย้มพูดพร้อมกัน “อีปริก” โลดแล่นตามไป
เกศสุรางค์เรียกเสียงดัง
“พี่ผิน…พี่แย้ม หยุด” 

เช้าต่อเนื่อง เกศสุรางค์นั่งมองไปตามท่าน้ำ
ผิน แย้มนั่งบ่นพึมพำว่า “เรื่องแล้วไปแล้วยังผูกใจเจ็บ” , “แม่นายอุตส่าห์ขอโทษ”
“พี่…เวลาใครว่าพี่สันดาน พี่โกรธมั้ย”
“ถ้าเป็นสันดานจริงก็หาโกรธไม่เจ้าค่ะ” แย้มว่า
“ใช่เจ้าค่ะ ก็มันเป็นสันดานไปแล้วนี่เจ้าคะ”
“อ๋อ สันดานไม่หยาบนะ” เกศสุรางค์ว่า
“หยาบยังไรหรือเจ้าคะ” แย้มถาม
“สันดานดีก็มีนี่เจ้าคะ”
“เข้าใจแล้ว เออ มันคงเป็นสันดานของข้าจริงๆ เอาล่ะ” เกศสุรางค์กระโดดขึ้นเต็มแรง “สันดานข้าเหมือนสันดอน เดี๋ยวขุดออกให้หมด” 

เกศสุรางค์เดินปราดเปรียวจะกลับไปที่บ้าน หยุดกึก

จ้อยยืนถือหีบเล็กๆใบหนึ่งในมือ และอีกมือหนึ่งถือพานมีผ้าพิมพ์ลายเทพพนม ทำท่าจะไปลงเรือ บ่าวชายแจวเรือเข้ามาเทียบท่า

“จ้อย”
“ขอรับ” 
“ไปไหน”
“ท่านหมื่นไปทำงานขอรับ” 
“หีบอะไรเนี่ย หีบหมากเหรอ” 
“หีบเครื่องยศขอรับ”
“ขอดูนะ” เกศสุรางค์เปิดดู “เก๊าะหีบหมากนั่นเอง”
พลูถูกจีบเป็นคำๆ วางเรียงๆกัน
“นี่ผ้าพระราชทานสำหรับเข้าเฝ้าใช่มั้ย ทำไมเป็นผ้าทอ ไม่ใช่ผ้าสมปักเหรอ”
“ท่านหมื่นเพิ่งมียศหมื่น ยังมิได้ใช้ผ้าสมปักขอรับ” 
“อ๋อ…เอาไปเปลี่ยนที่ไหนเหรอจ้อย”
“ที่ศาลาเปลื้องเครื่องในวังขอรับ”
“อ๋ออออ…เออใช่แล้ว…จำได้แล้ว อาจารย์เคยบอกว่ามีศาลาให้ขุนนางเปลี่ยนผ้า”
หมื่นสุนทรเทวามาไดยิน พอดี”อาจารย์อะไรของออเจ้า”
“อ๋อออ…”
หมื่นสุนทรเทวาเหล่มาก “ไม่ต้องอ๋อยาวกระนั้นก็ได้”
“คนที่สอนอะไรๆ ข้าเรียกอาจารย์ทั้งนั้นค่ะ…โดยนับถือค่ะโดยนับถือ”
หมื่นสุนทรเทวามองแบบตาคว่ำ
เกศสุรางค์หัวเราะแหะๆ ทำหน้าประจบ
“คุณพี่หายโกรธข้าหรือยังคะ”
“มิมีเรื่องอันใดจะโกรธออเจ้า”
“อุ๊ย ขอบคุณค่ะ” เกศสุรางค์ไหว้รวดเร็ว “คุณพี่ทำงานอะไรที่ไหนเหรอคะ” 
หมื่นสุนทรเทวาหันมามองจริงมองจัง นัยน์ตาดุจัด
เกศสุรางค์ค่อยๆจ๋อย “เอ่อ…ก็ข้าลืมเพราะมนต์กฤษ…”
หมื่นสุนทรเทวาทำมือห้ามให้หยุด “พอ” 
เกศสุรางค์อ้าปากค้าง
“มนต์สูญสิ้นไปแล้ว ออเจ้าอย่าเอาโทษทัณฑ์อันใดไปใส่มนต์อีก ถ้าออเจ้าจะสติวิปลาสก็เป็นเพราะออเจ้า หรือเพราะผีตัวที่สิงออเจ้านั่นแหละ” 

พูดจบหมื่นสุนทรเทวาลงเรือไปทันที
เกศสุรางค์ยังยืนเหวออยู่
ผินกับแย้มก็เหวอด้วย…เป็นเพื่อน
“อูย…เอาซะยาวเชียว พี่…รู้มั้ยคุณพี่หมื่นทำงานอะไร”
ผิน/แย้มร้องเลียนแบบ”อ๋อออออ”
เกศสุรางค์ “อ๋อ…อะไร”

“ไม่รู้ได้เจ้าค่ะ”

ณ ศาลาเปลื้องเครื่องในวังหลวง

มีขุนนางกำลังเปลี่ยนผ้าอยู่ 2-3 คน
หมื่นสุนทรเทวาเดินมากับจ้อยที่ถือพานใส่ผ้านุ่งกับหีบเครื่องยศ
หมื่นเรืองราชภักดีเดินมาพอดีเหมือนกัน ทนายหน้าหอถือของมา
สองหมื่นทักทายกัน

ทนายของทั้งสองหมื่นช่วยกันนุ่งโจงกระเบนให้เจ้านาย เสร็จแล้วส่งกริชฝักลงรักปิดทอง ให้เอาไปเสียบตรงเอว ไม่ใส่เสื้อทุกคน ขณะที่เปลี่ยนผ้าก็พูดคุยหัวเราะกันไปมา

หมื่นสุนทรเทวากับหมื่นเรืองราชภักดีเดินออกมาจากศาลาเปลื้องเครื่อง
“แม่การะเกดสบายดีอยู่ฤๅพ่อเดช”
หมื่นสุนทรเทวาชะงักกึก เหล่หมื่นเรือง หน้ามุ่ย
“มีเรื่องอันใดจึงต้องถามถึงนางฤๅพ่อเรือง”
“ข้าติดใจนาง ออเจ้าเห็นนางน่าเกลียดจริงฤๅ”
หมื่นสุนทรเทวาหยุดกึก หันขวับมาทางหมื่นเรือง “ใยถามอย่างนั้น” 
หมื่นเรืองรู้ดีว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไร แต่สีหน้าสุ้มเสียงยังร่าเริงเหมือนพูดเล่น
“ข้าเห็นพ่อเดชจงเกลียดจงชังนางนักหนา พอเห็นตัวนางข้าก็เลยต้องถามให้แน่ใจ” 
หมื่นสุนทรเทวาหน้าเครียดจัด แต่ไม่อาจแสดงชัดเจนได้ ออกเดินพรวด
ออกญาโหราธิบดีกับออกญาโกษาธิบดีเดินคุยกันมา สองหมื่นชะงัก ไหว้เรียบร้อย
ออกญาโกษาบอก
“เออ ได้พบออเจ้าทั้งสองคนก็ดีแล้ว ข้าเพิ่งเข้าเฝ้าขุนหลวงเรื่องสำเภาราชทูตที่อับปาง”
หมื่นสุนทรเทวา “ขอรับ”
หมื่นเรืองถาม”ขุนหลวงรับสั่งว่าอย่างไรหรือขอรับ” 
ออกญาโกษาบอก “ฟังพระสุรเสียงน่าหนักใจเหลือเกิน”
“ถ้าให้ข้าลองเดา คงมีพระประสงค์จะส่งเรือไปอีก” ออกญาโหราธิบดีบอก
ออกญาโกษาบอก
“นั่นแหละ จะมีใครเพ็ดทูลนอกจากอ้ายหลวงสุรสาคร มันช่างเป็นขวากหนามชิ้นใหญ่ของราชการ”
“อย่าเพิ่งเจรจาที่นี่เลย วันนี้เสร็จกิจในวังแล้วรีบกลับเรือน เชิญท่านออกญาปรึกษาหารือที่เรือนข้าเถิด”

เย็นวันนั้นที่ชานเรือน ตามนัดหมาย
บ่าวหญิงยกน้ำชา จานขนม วางบนโต๊ะเตี้ยๆ
ทุกคนนั่งแล้ว
ออกญาโกษาธิบดี ข้าพาพระวิสูตรสุนทร เรียก ขุนปานมาด้วย
เกศสุรางค์จ้องมองพระวิสูตรอย่างตื่นเต้น
“โกษาปาน…โกษาปานจริงๆ โกษาปานราชทูต…โอ เคยเห็นในรูปวาด”

ในห้องเรียน อาจารย์บอก
“เจ้าพระยาโกษาธิบดี ชื่อว่าปาน เป็นน้องชายของเจ้าพระยาโกษาเหล็ก มีมารดาคนเดียวกันคือ เจ้าแม่วัดดุสิต ที่เป็นพระนมของสมเด็จพระนารายณ์ เคยเป็นราชทูตไปฝรั่งเศส เป็นคนฉลาดหลักแหลม พูดเก่งมาก ทำให้คนฝรั่งเศสชื่นชม ยอมรับทูตคณะนี้ พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงโปรดปรานโกษาปานมาก ชมว่าเก่ง”

รูปโกษาปานปรากฏบนจอ

“เป็นไง รูปงามมั้ย ที่แน่ๆเป็นคนทันสมัยมากในยุคนั้น พูดภาษาฝรั่งเศสได้ด้วย”

พระวิสูตรสุนทรทักทาย

“แม่การะเกดใช่ฤๅไม่ งามสมคำเล่าลือ หายเจ็บหายไข้แล้วฤๅ ทุกทีข้ามาไม่เคยพบออเจ้า ด้วยว่าออเจ้าเจ็บป่วยอยู่แต่ในหอนอน” 

“หายแล้วเจ้าค่ะ คงเป็นเพราะมนต์กฤษณะกาลีอวยพรให้เจ้าค่ะ”
หมื่นสุนทรเทวาบอก
“กายหายดี แต่จิตคงฟั่นเฟือนไปบ้าง วาจาที่กล่าวออกมาจึงแปร่งแปลกไปขอรับท่านออกพระวิสูตร”
เกศสุรางค์เหล่หมื่นสุนทรเทวา ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เกศสุรางค์ขยับปากจะพูด
หมื่นสุนทรเทวาเหลือบสายตาไปสบตาจันทร์วาด จันทร์วาดยิ้มอ่อนหวาน
เกศสุรางค์เห็นอีก
“อีกแล้ว กัดเราเสร็จหันไปทำตาเชื่อมกับกิ๊ก อีตาหมื่นเนี่ย”
หมื่นสุนทรเทวาเหลือบสบตาเกศสุรางค์ อึดใจหนึ่งก็หันไปร่วมสนทนากับพวกผู้ใหญ่
ออกญาโหราธิดีบอก
“ท่านออกญาจักให้ข้าช่วยกระไรก็บอกมาเถิดหนา หากมิเกินแรงจักช่วยเต็มที่”
ออกญาโกษาธิบดีว่า
“ข้าจักกราบทูลต่อพระเจ้าอยู่หัว ว่าขุนปานน้องข้ามีความรู้ความสามารถพอที่จักเป็นราชทูตได้ หากต้องใช้เพลาในการเรียนรู้ภาษา จึงขอให้ทรงเว้นการส่งราชทูตแลสำเภาออกนอกพระนครก่อนระยะสี่ปี”

“เป็นการดีหนักหนา ออกพระวิสูตรสุนทรเป็นปราชญ์ผู้ฉลาดเฉลียว อีกทั้งจักสำแดงได้ว่าสยามเรามิใช่ชั่ว ข้าจักช่วยกราบทูลอีกแรง” 

“แลข้าอยากจักขอพ่อเดชลูกชายของท่านให้ไปเป็นตรีทูตด้วยหนา”
หมื่นสุนทรเทวา นัยน์ตาเป็นประกายพอใจยิ่ง
“เพื่อบ้านเมือง หากท่านคิดว่าลูกชายข้าเหมาะควรที่จักตามติดไปเป็นตรีทูต ข้าก็มิอาจขัดดอกหนา” 
หมื่นสุนทรเทวาไหว้ออกญาโกษาธิบดีนอบน้อม แล้วอยู่ๆหันมาทางเกศสุรางค์
“แม่การะเกดเพลานี้แม่ข้าไม่อยู่ งานราชการที่เราพูดกันผู้หญิงมิควรอยู่ฟัง ออเจ้าจงเข้าหอนอนไปเถิดหนา” 

เกศสุรางค์ตอบทันควัน
“แม่หญิงจันทร์วาดก็เป็นหญิงยังนั่งอยู่ได้ แล้วทำไมข้าจะนั่งไม่ได้” 
ผู้ใหญ่ทุกคนหันขวับมามองเกศสุรางค์ นัยน์ตาทึ่ง
เสียงในใจเกศสุรางค์บอก
“สองมาตรฐานอีกแล้วตานี่ ทีแฟนตัวเองล่ะนั่งฟังได้…เชอะ” 
ทุกคน งง จ้องมองอย่างทึ่งมาก
“แม่หญิงจันทร์วาดรู้ทุกอย่าง แต่เจ้าฟังไปก็จักพาลเบื่อหน่าย เพราะออเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง”

เกศสุรางค์ของขึ้นทันที
“ข้าไม่รู้เรื่องอะไรที่ไหนกัน เรื่องส่งราชทูตไปฝรั่งเศสข้าก็พอรู้ เรื่องอิจฉาริษยาใส่ความในวงราชการข้าก็รู้ แต่เอาเถอะในเมื่อไม่อยากให้ข้าอยู่ ข้าไม่อยู่ก็ได้ แต่ก่อนไป ข้าขอพูดอะไรกับท่านเจ้าพระยาโกษาเหล็กสักหน่อยได้ไหม” 

โกษาเหล็ก ไหวตัวนิดๆ นัยน์ตาระแวงหน่อยๆ จ้องจับที่เกศสุรางค์
เกศสุรางค์สบตาไม่หวั่นไหว ใช้ความจริงใจในสายตา
“ออเจ้ามีอะไรจักกล่าวกับข้าฤๅ” 
เกศสุรางค์เสียงชัดเจน จ้องตาโกษาเหล็กตลอดเวลาที่พูด 
“ตำแหน่งที่ท่านเป็นอยู่ตอนนี้ ต้องเกี่ยวข้องกับพวกฟะรังคี เกี่ยวข้องกับการค้าขายเงินทอง ค่าภาษีจกอบต่างๆ ท่านก็น่าจะรู้ว่าต้องมีคนคิดอิจฉาวาสนาของท่าน และคิดจะทำลายวาสนานี้ของท่าน”

“แม่หญิงการะเกด ออเจ้ารู้สิ่งใดมารึ”
“ข้ามิได้รู้เรื่องใดมาเลยเจ้าค่ะ” 
ออกญาโกษาธิบดีชี้หน้า”ไม่จริง โกหก” 
เกศสุรางค์ยังคงจ้องมอง ไหว้นอบน้อม
“ขออภัยท่านเจ้าพระยา ข้ามิได้โกหกเลยแม้แต่คำเดียวเจ้าค่ะ”
“เหตุใดออเจ้าจึงพูดจาเป็นตุตะราวกับรู้อะไรไปล่วงหน้า”
“ถ้าท่านเจ้าพระยาพิจารณาดีๆ ถ้อยคำที่ข้ากล่าวนั้นคือความจริงของมนุษย์” 
“มนุษย์ ? คืออันใด” 
“คือคนเจ้าค่ะ”
“คน เหตุใดไม่กล่าวว่าคน ทำไมกล่าวเป็นมะ…มะอะไรนะ”
“มนุษย์เจ้าค่ะ แปลว่าคน” 
“ภาษาเมืองพิษณุโลกสองแควรึ” 
“นางเพียงพูดประสาหญิงวิปลาส อย่าได้ปลงใจเลยขอรับ กล่าววาจามากประหนึ่งมิรู้ความราวมิเคยมีใครสั่งใครสอน เป็นผู้น้อยกล่าวกับผู้ใหญ่อย่างนี้ได้อย่างไร” 

เสียงหมื่นสุนทรเทวาเหมือนน้ำมันที่ราดกองไฟใกล้มอดให้ลุกโชติช่วงขึ้นมาอีกครั้ง
“เหอะ แล้วจะรู้ว่าหญิงวิปลาสคนนี้พูดความจริงที่สุด ข้าแค่คาดเดาเอาเท่านั้นเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องจริงจะเป็นอย่างไร หรือจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้าก็สุดที่จะรู้ได้ อันที่จริงหากมีปัญญามีสมองคิดก็น่าจะพอเดาออกว่า เหตุเรือล่มแม่หญิงจันทร์วาดไม่ใช่เรื่องธรรมดา คนอื่นอาจจะเล่าลือไปว่าเป็นฝีมือข้า มีแต่ข้าเท่านั้นที่รู้ว่าไม่เป็นความจริง แล้วทำไมข้าจะคิดไม่ได้ล่ะว่าคงมีคนปองร้ายครอบครัวเจ้าพระยาโกษาธิบดีอยู่ พูดไปก็เท่านั้น ข้ามันคนวิปลาสนี่”

ทุกคนงงงวย มองหน้ากันไปมา
ผินกับแย้มตัวสั่นงันงก กระซิบกระซาบกัน
“แม่นายเราทำไมพูดยกความผิดให้ผู้อื่น” แย้มบอก
“อีแย้ม เดี๋ยวกูตบปากหลุด มึงกรองดูสิวะว่าทำไมแม่นายต้องพูด”
“ทำไม”
“เราจะได้พ้นผิดน่ะสิ…กูเป็นคนลงมือนะอีแย้ม”
ผินหน้าเหยเก ใจคอไม่ดี
เกศสุรางค์บอก “ข้าขอลงไปข้างล่างนะเจ้าคะ”

ออกญาโหราธิบดีบอก”จงนำแม่หญิงจันทร์วาดไปด้วยเถิด”

ลานบ้านบริเวณที่มีต้นมะม่วง

เกศสุรางค์เดินนำ จันทร์วาดตาม
แม่หญิงจันทร์วาดเหลือบดูเกศสุรางค์ อย่างระแวงสงสัย
เกศสุรางค์ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ พาเดินปราดเปรียว สายตามองดูมะม่วง พลางกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“แม่จันทร์วาดกินมะม่วงน้ำปลาหวานกันมั้ย”
“เป็นอย่างไรฤๅ” 
“ไม่รู้จักงั้นเดี๋ยวทำให้กิน รับรองว่าแซ่บ” 
“แซ่บ ?”
“อร่อยเลิศ รสดีไม่มีใครเทียม พี่ผินพี่แย้มข้าจะเก็บมะม่วงนะ ส่งข้าหน่อย” 
สองคนอ้าปากค้าง
“ส…ส่ง” ผินถาม
“ไปไหนเจ้าคะ” แย้มว่า
“อ้าว…จะเก็บมะม่วง ก็ส่งขึ้นต้นมะม่วงน่ะสิ จะให้เก็บบนหลังคารึไง” 
แม่หญิงจันทร์วาดเหวอมาก ไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้ … เกศสุรางค์เดินเร็วๆไป
สองบ่าวพรวดเดียวกางแขนกั้น
“หา…ไม่ได้เหรอ”
แย้มบอก “บ่าวยอมตายเจ้าค่ะ”
“ถ้าแม่นายขึ้นต้นมะม่วง บ่าวอีกศพเจ้าค่ะ รวมเป็นสองศพ” 
เกศสุรางค์ร้อง “ว้า” 
“โอเคนะเจ้าคะ” 
“โอก็ได้” เกศสุรางค์บอก
จันทร์วาดหน้าตาตลกมาก ฟังแบบงงงวยมาก
“งั้นพี่สองคนขึ้นไปเก็บ”
“บ่าวหรือเจ้าคะ ไม่โอเจ้าค่ะ” ผินว่า
“ทำไม”
“ไม่ต้องขึ้นเองหรอกเจ้าค่ะ” 

บ่าวชายขึ้นต้นมะม่วงอย่างรวดเร็ว
เกศสุรางค์ชี้ทางโน้น ส่งเสียงดัง
“โน่น…ตรงโน้น เอามาทั้งพวงเลย…ทางนี้อีก…ไม่ใช่ ทางนี้ๆ” 
แม่หญิงจันทร์วาดอ้าปากค้างยิ่งกว่าค้าง ทำท่าจะถอย หันไปดูบ่าวสองคน
“เรียบร้อย…พี่ผินพี่แย้ม ปอกมะม่วงแล้วฝานบางๆนะ เป็นชิ้นๆพอดีคำ ข้าจะไปทำน้ำปลาหวาน” 
เกศสุรางค์หันมาทางจันทร์วาด คว้าข้อมือว่า “ไป”
แม่หญิงจันทร์วาดตกใจสะบัดเต็มแรง
บ่าวสองคนปราดเข้ามาขนาบข้างนายหญิง
“เอ้า…ทำไมล่ะ”
บ่าวแม่หญิงกันจันทร์วาดออกไป
“เฮ้ย…เดี๋ยว” เกศสุรางค์ตามไปอย่างเร็ว “แม่จันทร์วาดจะไปไหนล่ะ” 
“ข้า…ข้าไม่” 
“โอ๊ย…ไปเถอะ รับรองไม่มีอันตราย” เกศสุรางค์จับข้อมือพาเดินไป “ข้าจะไปทำอะไรแม่หญิงได้ ผู้หญิงตัวเล็กๆเหมือนกัน อย่ากลัวข้าเลย ไป…รีบไปเดี๋ยวจะค่ำ”

จันทร์วาดตามไปแบบงงๆ
บุญกับเหมือนจะตาม เจอะด่านผินกับแย้มสกัดอยู่
บุญเรียก “พี่ผิน” 
เหมือนเรียก “พี่แย้ม”
แย้มบอก “จะไปไหน” 
“ไม่ต้องไปไหน คอยท่าอยู่กรงนี้แหละ” ผินว่า

สองบ่าวงุนงงแต่ไม่กล้าไป

ภายในครัว บ่าวชายกวนข้าวในกระทะใบบัวใหญ่มหึมา
บ่าวชายแบกฟืนมาเต็มหลัว ข้างนอกบ่าวผ่าฟืนโครม…โครม
บ่าวชายแบกไก่ที่ถูกฆ่าตายแล้วมาโยน
เกศสุรางค์จูงมือจันทร์วาดมาอย่างรวดเร็ว จันทร์วาดพะวงหน้าพะวงหลัง พอโผล่เข้ามาในครัว
ก็พอดีบ่าวชายเอางูที่จะทำอาหารมาโยนโครมตรงเท้าเกศสุรางค์พอดี
เกศสุรางค์กระโดดหนีร้อง “ว๊าย” 
เกศสุรางค์ถอยกรูด ลากจันทร์วาดไปด้วย ไปอยู่อีกมุม
“แม่การะเกด ออเจ้ากลัวงูด้วยหรือ”
“โอ๊ย…ใครไม่กลัวงู เอา…เอามาทำไม งูตั้งหลายตัว”
“ข้าเคยเห็นออเจ้าจับงู”
“ขะ…ข้าเนี่ยเหรอจับงู” 
“ข้าเห็น…ออเจ้าไม่กลัวงู คุณป้าเคยบอกเล่าแก่ข้าว่า ออเจ้านั้นจิตใจกล้าแข็งมาก จับงูเป็นๆมาแกว่งเล่น” 

“กะ…แกว…แกว่งเล่น” เกศสุรางค์นึกได้ว่าต้องไม่ตื่นเต้น “อ๋อ…นั่นมันก่อนที่จะข้าจะถูกมนต์กฤษณะกาลี ตอนนี้ข้า…ไม่เอา นั่นเขาเอางูมาทำไม”

“กิน”
“หา…กินงู”
“ออเจ้าก็เคยกิน ที่เมืองสองแควจับงูในแม่น้ำกิน งูเห่าก็กิน งูสิงห์ก็กิน ออเจ้ายังเคยบอกว่าเนื้องูเหมือนเนื้อไก่” 

“โอย…นี่ไม่เป็นลมไปก็บุญแล้วนะเนี่ย เอา…เอาเถอะ เรื่องอัศจรรย์คงยังไม่หมดแค่นี้” เกศสุรางค์บ่นพึมพำในคอ

บ่าวอีกคนเดินมาหยิบพวงงูเดินออกไป
เกศสุรางค์ลูบอก
“โล่งใจไปที…ไปแม่จันทร์วาด ข้าจะสอนให้ออเจ้าทำน้ำปลาหวาน”
ปริกเดินเข้ามาทันที ยืนกันท่า
“พี่ผิน พี่แย้ม”
สองบ่าวเข้ามาทันที
“น้ำตาลปึก พริกแห้ง หัวหอม น้ำปลา หยิบให้ด้วย” 
“ไม่มี” ปริกบอก
“ต้องมี พี่สองคนหาให้เจอนะ” 
“พี่ปริกอย่าโยกโย้ ของพวกนี้ครัวไม่มีได้อย่างใด” 
แย้มเลี่ยงไปทางหนึ่ง
“ข้าเป็นแม่ครัว ข้าบอกว่าไม่มีมันก็ต้องไม่มี”
“ทำไมถึงไม่มี พี่ไม่จัดหาไว้ฤๅ ถ้าแม่นายจำปาอยากจะกิน…อะไรนะเจ้าคะแม่นาย”
“น้ำปลาหวาน” เกศสุรางค์บอก
“น้ำปลาหวาน พี่ปริกจะทำได้อย่างใด” ผินบอก
“ข้าไม่เคยได้ยินว่าน้ำปลาจะหวานได้อย่างไรฤๅ พวกเอ็งไปให้พ้นครัวข้า”
ผินถามเสียงดัง”ได้ยัง” 
เกศสุรางค์อยู่ด้านหลัง เห็นตลอดว่าแย้มหยิบเสร็จแล้ว
“ได้แล้ว แต่ไม่รู้ครบหรือยัง” แย้มบอก
“ครบยัง”
แย้มถือของทั้งหมดออกมา น้ำปลามาเป็นไหเล็กๆ
“นังแย้ม…นังผิน”
ทุกคนไปอย่างรวดเร็ว ปริกเหลียวไปมาตามใครไม่ได้ซักคน
เกศสุรางค์จูงจันทร์วาดออกมาด้วย

บริเวณลานบ้านใกล้ครัว บ่าวชายกำลังวางหิน 3 ก้อนและจุดไฟ
เกศสุรางค์หั่นหัวหอม หั่นพริกอย่างคล่องแคล่ว
พริบตาเดียว น้ำปลาหวานอยู่ในหม้อดิน เกศสุรางค์คนไปคนมา

บนแคร่ไม้ไผ่ใกล้ๆ มีน้ำปลาหวานแบ่งใส่ถ้วย 3 ถ้วย มะม่วงหั่นเสร็จ 3 จานพูนๆ
“กินเยอะเสาะท้อง แบ่งๆกัน เอ้าพี่เอาไปกินกับบ่าว แม่หญิง…อย่ากินมาก ท้องเสียจู๊ดๆจะมาโทษข้าไม่ได้นะจะบอกให้ จานนี้ส่งขึ้นเรือนให้ผู้ใหญ่ข้างบนชิม” 

จันทร์วาดฟังอย่างงวยงง
“งงอะไร แม่จันทร์วาด มา…ซัดเลย” 
“ข้าฟังเจ้าไม่รู้ความเลยแม่การะเกด เจ้าพูดจาแปลกประหลาดเสียจริง คนเมืองสองแควพูดจากันอย่างนี้ฤๅ นังผินนังแย้มสองคนมันจึงรู้ภาษาของออเจ้า”

“เขาชินแล้ว กินเถอะแม่หญิง กินแล้วจะหยุดไม่ได้ขอบอก” 
“ขอบอก ?” 
“เก๊าะบอกนั่นแหละ เอ้า…เอานี่” เกศสุรางค์ส่งมะม่วงที่ตักน้ำปลาหวานใส่เรียบร้อยยื่นให้ “ปาก…เคี้ยว อย่างนั้นแหละ”

แม่หญิงจันทร์วาดเคี้ยว อร่อยจัง…ยิ้มนิดๆ
เกศสุรางค์ทำมือให้ตักเอง จันทร์วาดตักทันที
ตัวเองหันไปดูบ่าว 4 คน เห็นมะรุมมะตุ้มกับจานมะม่วง
เกศสุรางค์ยิ้มสบอารมณ์

เกศสุรางค์เดินขึ้นเรือน จันทร์วาดตาม ผิน แย้มตามขึ้นมา
จันทร์วาดบอก
“อีบุญอีเหมือน เอ็งรออยู่ใต้ถุนก่อน”
บุญ/เหมือนรับคำ “เจ้าค่ะ” 
พอพ้นบันได เห็นบรรดาผู้ชาย ล้อมวงซัดมะม่วงน้ำปลาหวานกันอุตลุด
เกศสุรางค์ยิ้มขำ “อร่อยมั้ยเจ้าคะ”
หมื่นสุนทรเทวากำลังจะป้อนมะม่วงเข้าปากหยุดกึก มือค้างกลางอากาศ ทุกคนทำท่าเก้อๆนิดๆ
ออกญาโหราธิบดีบอก “ลุงไม่เคยรู้ว่าที่เมืองสองแควคิดทำเครื่องจิ้มอร่อยปานฉะนี้”
ออกญาโกษาธิบดีบอก”กินกับมะม่วงเช่นนี้ไม่เคยกินที่ไหนเลยหนา” 
พระวิสูตรสุนทรบอก “เห็นทีต่อไปนี้ทุกบ้านจะมีของในสำรับเพิ่มอีกอย่าง”
หมื่นสุนทรเทวาวางมะม่วงในมือลง
“แต่คงไม่ใช่เรือนนี้หรอกขอรับ เครื่องจิ้มนี้หวานเกินไป อาหารสิ่งใดเกินไปก็มิสู้จะดีกับกระเพาะนะขอรับ”

“หวานเป็นลมขมเป็นยา คุณพี่หมื่นระวังรักษาตัวดีจริงๆเจ้าค่ะ”
สองคนสบตากันอย่างท้าทาย
จันทร์วาดลอบมอง หน้าหมองลงแกมขึ้งเครียดเล็กๆ
ออกญาโหราธิบดีบอก
“สี่ห้าวันมานี่แม่จำปาไม่อยู่ กินข้าวกันสามคนเงียบเหงานัก ท่านขุนเหล็ก ท่านขุนปาน ทั้งแม่จันทร์วาด มานั่งกินด้วยคงเจริญอาหาร เสร็จจากกินข้าว มาละเล่นต่อโคลงกันดีหรือไม่” 

ทุกคนก้มหัวน้อมรับ

“ดีจริงขอรับ แม่จันทร์วาดก็พอมีฝีมือทางกาพย์กลอน ท่านลองฟังฝีปากนะขอรับ”

พระจันทร์ครึ่งดวงลอยกลางท้องฟ้า

แม่หญิงจันทร์วาดก้มหน้าแต่งโคลงในกระดานชนวน
ออกญาโกษาธิบดี ออกญาโหราธิบดี พระวิสูตรสุนทรนั่งคุยกันเบาๆรอคอย
เกศสุรางค์มองจันทร์วาด ใจนึกเอ็นดู แล้วเหลือบมองหมื่นสุนทรเทวา
เห็นหมื่นสุนทรเทวาจ้องแม่จันทร์วาดเช่นกัน สายตานุ่มละมุน
เกศสุรางค์กระแอมเบาๆ หมื่นสุนทรเทวาหันขวับมาทันที
เกศสุรางค์ยิ้มยั่วๆ แถมมองไปที่จันทร์วาด หมื่นสุนทรเทวาหน้าบึ้งตึง
เกศสุรางค์เงยหน้ามองพระจันทร์ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
ทุกคนขยับตัวฟัง
จันทร์วาดว่า

“ตะวันลับเหลี่ยมเจ้า   เจียมจันทร์ 
แสงบ่เรืองกระสัน      สู่ฟ้า
เมฆลอยบังพลัน       สุดส่อง
คิดจึ่งเจียมตัวข้า       ต่ำต้อยเทียมดิน”

ผู้ใหญ่ทั้ง 4 คนพึมพำชมเชย ออกญาโกษาธิบดีหน้าบาน
พระวิสูตรสุนทรถาม “เป็นอันใดหมื่นสุนทร” 
“ไพเราะนัก ข้าขอแต่งต่อเถอะหนา” 
หมื่นสุนทรเทวาก้มลงขีดเขียน
เกศสุรางค์ลอบมองจันทร์วาด เห็นสายตาจันทร์วาด ก็ยิ้มซนๆ
หมื่นสุนทรเทวากำลังเขียน เหลือบตาขึ้นมองเกศสุรางค์ เกศสุรางค์ทำนัยน์ตาให้มองจันทร์วาด
แต่หมื่นสุนทรเทวาตาเขียวใส่เกศสุรางค์ ก้มลงเขียนอย่างเดิม
หมื่นเรืองราชภักดีเอียงตัวมาใกล้เกศสุรางค์ เกศสุรางค์หันมามอง หมื่นเรืองกระซิบเสียงเบา
“ออเจ้าไม่ประลองฝีมือบ้างรึแม่การะเกด” 
“ฝีมืออะไรคะหมื่นเรือง” 
“นี่ไง เขียนโคลงหรือกลอนก็ได้” 
“กลอนประตูก็พอได้ค่ะ”
หมื่นเรืองราชภักดีหัวเราะขึ้นมาดังหน่อย 
ทุกคนหันมามอง หมื่นเรืองยิ้มกว้างขวาง
“ขอโทษขอรับกระผม กระผมลืมตัว แม่การะเกดพูดจาน่าขำขอรับ”
พวกผู้ใหญ่ไม่ถือ ยิ้มย่องด้วย แต่หมื่นสุนทรเทวาหน้าคว่ำมองดู
หมื่นเรืองหันมากระซิบอีก
“ออเจ้าช่างเป็นคนที่น่าสนทนาด้วยจริงๆ ทำให้ข้าอารมณ์ดี” 
เกศสุรางค์หัวเราะด้วย “ข้าชอบทำให้คนหัวเราะค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวากำลังเขียนเหลือบมอง นัยน์ตาขุ่นมัว สบตาเกศสุรางค์
“อูย ตาเขียวปั้ดแล้วค่ะเพื่อนหมื่นเรือง” 
“เขามิชอบให้เราคุยกันหรอกหนา” 
เสียงหมื่นสุนทรเทวาดังขึ้นมาอย่างจงใจ
“เสร็จแล้วขอรับ”
“เออแน่ะ เพียงชั่วอึดใจพ่อเดชก็แต่งเสร็จแล้ว ท่าจะไพเราะไม่แพ้กัน”
หมื่นสุนทรเทวาว่า

“ตะวันลับเหลี่ยมเจ้า   เมฆบัง
นกส่งเสียงยังรัง        แซ่ซ้อง
จันทร์ฤๅแลหลัง        ถึงเมฆ
ดาวจึ่งเจียมจิตป้อง    ไป่สู้เทียมจันทร์”

เกศสุรางค์ได้ยินแล้วถึงกับครางเบาๆ
“โห…จีบกันด้วยโคลงเลย”
“เจ้าว่ากระไร” หมื่นสุนทรเทวาถาม
“เพราะจัง…คุณพี่เก๊ง…เก่งเจ้าค่ะ” 
หมื่นสุนทรตาเขียวใส่อีกแล้ว แถมยังพูดเบาๆได้ยินแค่เกศสุรางค์
“พูดเรื่อยเจื้อย” 
เกศสุรางค์คอหด ไม่กล้า
พระวิสูตรสุนทรบอก 
“อุแหม พ่อเดช ไม่แพ้กันเลย” 
ออกญาโหราธิบดีว่า “โต้ตอบทันควันจริง” 
ออกญาโกษาธิดีบอก “นั่นสิขอรับ เด็กๆสมัยนี้เก่งกว่าตอนเราเป็นหนุ่มเสียอีก” 
“แม่การะเกดไม่เล่นด้วยฤๅ”
หมื่นสุนทรเทวาชิงตอบ
“นางมิเคยละเล่นขอรับ แต่งโคลงกลอนเป็นฤๅก็มิรู้ได้”
เกศสุรางค์หันขวับ นัยน์ตาเคียดจ้องหมื่นสุนทร
หมื่นสุนทรเทวาหัวเราะเบาๆ “แต่เห็นจะไม่เป็นเสียมากกว่า” 
“ถ้าเช่นนั้นฟังไปก่อนนะหลาน”
“เจ้าค่ะ” 
“ฤๅไม่ก็กลับเข้าหอนอนไปเสีย” 
เกศสุรางค์ลืมตัวกำมือทุบพื้นเบาๆ มีหมื่นสุนทรเทวาเท่านั้นที่เห็น
หมื่นสุนทรเทวาหัวเราะเบาๆ เกศสุรางค์หันไปสบตา หน้าคว่ำ
จันทร์วาดลอบสังเกตแล้วหน้าเศร้าลง
ออกญาโกษาธิบดีบอก
“ถูกสบประมาทฉะนี้ไม่ลองหน่อยรึ”
“ลองก็ได้เจ้าค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวาชะงัก แปลกใจจริงๆ
หมื่นเรืองเอียงตัวไปใกล้
“แม่การะเกด จะเขียนกลอนประตูจริงๆรึ” 
“ค่ะ คอยฟังนะคะ” 
เกศสุรางค์หลับตานิ่งสักพัก บอกในใจ
“เสด็จในกรมที่ทรงประพันธ์เรื่อง “กนกนคร” ขอประทานอภัยนะเพคะ ขอยืมกลอนบทนี้” 
ทุกสายตาจ้องมองเกศสุรางค์
สักครู่เกศสุรางค์ลืมตา
“ได้แล้วค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวาถาม “ออเจ้าแน่ใจนะ”

เกศสุรางค์เสียงนุ่มนวล ตั้งใจทบทวนความจำ

เกศสุรางค์เสียงนุ่มนวล ตั้งใจทบทวนความจำ

“หาแถงแง่ฟ้าหาง่าย          เบื่อหน่ายบงนักพักตร์ผิน
หาเดือนเพื่อนเถินเดินดิน     คือนิลนัยนาหาดาย
เพ็ญเดือนเพื่อนดินสิ้นหา     เพ็ญเดือนเลื่อนฟ้าหาง่าย
เดือนเดินแดนดินนิลพราย    เดือนฉายเวหาสปราศนิล”

ทุกคนนิ่งอึ้งไปตามๆกัน เกศสุรางค์เหลือบมองทีละคน ทุกสายตาทึ่ง 
สุดท้ายมาหยุดที่หมื่นสุนทรเทวา ที่สายตาบอกยิ่งกว่าคำพูด
“กลอนช่างไพเราะเสียจริง” พระวิสูตรสุนทรว่า
ออกญาโกษาธิยดีว่า “มิด้อยจากโคลงเลยหนา” 
“มิรู้เลยว่าหลานลุงฝีปากคารมมิใช่ย่อย หรือว่าไงพ่อเดช” 
หมื่นสุนทรเทวายิ้มอ่อนโยน สบตาเกศสุรางค์
จันทร์วาดลอบมองหมื่นสุนทรเทวา แล้วต้องก้มหน้าหมอง 
สักครู่มองไปทางเกศสุรางค์ สายตาเข้มขึ้น…เคียดขึ้น แต่ก้มหน้าซ่อนไว้

บรรดาแขกทั้งหลายลากลับบ้าน เจ้าของบ้านมาส่ง แขกไหว้นุ่มนวล
“แม่จันทร์วาด มาเที่ยวอีกนะ” 
“ยังมิรู้ได้” แล้วจันทร์วาดก็ลงเรือนไปทันที
หมื่นสุนทรเทวามองหน้าเหวอของเกศสุรางค์ แล้วหัวเราะเบาๆ
ออกญาโหราธิบดีนั้นเดินเข้าเรือนไปแล้ว
เกศสุรางค์ตวัดเสียง “ขำมากนักเหรอคะ”
“เอ่อ…”
เกศสุรางค์เดินไปทันที หมื่นสุนทรเทวาตามไปเร็วๆ

เกศสุรางค์เดินมา หมื่นสุนทรเทวาตามมาขวางหน้าไว้
“ง่วง” 
“ข้ามิได้ขำออเจ้านะแม่การะเกด อย่าเข้าใจผิด”
“ก็เห็นหัวเราะนี่คะ…หัวเราะตั้งหลายครั้ง…หัวเราะเยาะด้วย” 
หมื่นสุนทรเทวาสีหน้าลึกซึ้งมองเกศสุรางค์ เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“คะ”
“ข้าชอบกลอนบทนั้น” 
“เอ่อ…ที่จริง…” ไม่อยากโกหกเลย อยากบอกว่าไม่ได้แต่งเอง
“ข้าชอบบทกลอน ไม่ได้ชอบว่าใครแต่ง” หมื่นสุนทรเทวาเดินห่างออกไป
เกศสุรางค์พึมพำ
“เอ๋อ…รู้รึเปล่าวะ ว่าเราไม่ได้เขียนเอง” 
หมื่นสุนทรเทวาไปยืนมือไพล่หลัง แหงนมองพระจันทร์นิ่งๆอยู่
เกศสุรางค์เดินเข้าไปยืนเคียง มองพระจันทร์ที่มีครึ่งดวง
“พระจันทร์…” หมื่นสุนทรเทวาทิ้งคำพูดไว้
เกศสุรางค์มองเหล่นิดๆ
“ดวงโต๊…โตนะคะ แค่ครึ่งดวงแต่ก็เห็นว่าดวงโต” 
“โตกว่าที่ที่เจ้ามาฤๅ” 
” อะไรนะคะ” 
“ที่เมืองสองแคว” 
“อ๋อ ค่ะโตกว่า” เกศสุรางค์สายตาหมองลงนิด “โตกว่าที่ที่ข้ามา”
“มาอยู่พระนครเป็นนมนาน ออเจ้ามิเคยเงยมองพระจันทร์เลยฤๅ”
“ค่ะไม่เคย เห็นแล้วอยากร้องเพลง” 
“เพลงกระไร เพลงเรือฤๅ” หมื่นสุนทรเทวาถามซื่อๆ
เกศสุรางค์หัวเราะใส่หน้าเลย
“เห็นพระจันทร์ร้องเพลงเรือหรือคะ”
“อ้าวไม่ใช่ก็ร้องสิ” 

“จันทร์คืนแรม วับแวมอยู่บนปลายฟ้า คงล้าอ่อนแรง ทอแสงแหว่งเว้าครึ่งดวง คืนเหงามันเศร้าซึมในทรวง จันทร์เพียงครึ่งดวง คล้ายจันทร์เจ้ารอใคร…”

เสียงใสแม้ไม่ได้ร้องเสียงดัง แต่ท่ามกลางความเงียบสงัดจึงคล้ายจะดังไปทั่วคุ้งน้ำ สำเนียงไพเราะแปลกหู จนหมื่นสุนทรเทวาจ้องหน้าเกศสุรางค์นัยน์ตาไม่กระพริบ

ฝ่ายเกศสุรางค์เมื่อร้องจบถึงได้รู้สึกตัวว่า คนมองชักจะมีแววตาแปลกๆ รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เอ่อ…ข้าง่วงแล้ว ขอไปนอนก่อนนะคะ” เกศสุรางค์ขยับตัวจะไป 
“เดี๋ยวสิ” 
เกศสุรางค์ชะงัก…หยุดเดิน หมื่นสุนทรเทวานิ่งไป สีหน้าอึกอัก
เกศสุรางค์คอยฟัง เห็นไม่พูดก็ขยับตัวจะไป
“ดวงจันทร์ยังสวย”
เกศสุรางค์หัวเราะทั้งยังหันหลัง
“ขำมากนักฤๅ”
เกศสุรางค์หันมา มองสบตาเต็มที่ ยังหัวเราะอยู่ “ขำมากค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวาหน้าเก้อ
เกศสุรางค์เดินหัวเราะไป
“ฝันดี” 
เกศสุรางค์หยุดชะงักอึดใจ แล้วเดินต่อไป
หมื่นสุนทรเทวาหน้าระทึกใจ แหงนมองพระจันทร์

The post บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 8 appeared first on ข่าวบันเทิง ผลบอล เกมส์ ดูดวง ราคาทอง ตรวจหวย ดูทีวีออนไลน์ เพลงใหม่ เรื่องฮิต.

บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 7 

บทประพันธ์ : รอมแพง บทโทรทัศน์ : ศัลยา

ภายในบริเวณที่ลงอาคม อยู่ในเขตวัดพุทไธสวรรค์ ตอนเย็น ต่อเนื่องมา มีลักษณะเป็นเหมือนป่า มีต้นไม้ใหญ่ๆขึ้นมากมาย ยอดโบสถ์วัดพุทไธสวรรค์อยู่พ้นแนวไม้รำไรๆ

ทางด้านขวามือ เกศสุรางค์ถลาเข้ามายืนงง หันไปดูไม่มีใครตามมา แม้แต่จ้อย
“จ้อย พี่ผิน พี่แย้ม ทำไมไม่ตามมา อยู่ที่ไหน” 
เสียงจ้อยดัง “เข้าไม่ได้ขอรับ ตรงนี้มีอาคมอยู่” 
เกศสุรางค์เข้าใจ “อาคม…แล้วมันเรื่องอะไร ชั้นถึงเข้ามาได้คนเดียว”

เสียงฟันดาบ เสียงเตะ เสียงต่อยแว่วๆมาตามลม 
“เสียงอะไร” เกศสุรางค์ออกเดินไปอย่างเร็ว

เกศสุรางค์แหวกพุ่มไม้ โผล่มาดู เห็นชายฉกรรจ์ล่ำสัน กล้ามสวย ซ้อมฟันดาบ ต่อยมวยเต็มพื้นที่ดูละลานตา

“โอแม่เจ้า…ประกวดชายงามได้เลยนะเนี่ย หล่อล่ำสุดยอด” เกศสุรางค์มองกวาดไป ว้าว … “ซิกแพ็ค…เซเว่นแพ็ค…เอทแพ็ค” 

“เฮ้ย…นั่นใครน่ะ” เสียงดังเข้ามา
เกศสุรางค์หันขวับไป ตาโต ตกใจ
“ไอ้เรือง” 
หมื่นเรืองยืนหล่ออยู่ตรงนั้น มองมาหน้าแปลกใจ แต่พอเห็นสวยก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม
หมื่นเรืองเดินเข้ามาใกล้
“ออเจ้ารู้จักข้าด้วยฤา” 
“เฮ้ย ใช่จริงด้วยเหรอ แกตายเหมือนกันรึ” เกศสุรางค์ คิดว่า ชายตรงหน้าคือเรืองฤทธิ์จึงเดินพรวดเข้าหา

หมื่นเรืองชะงัก แล้วถอยหลังกรูด
“แม่หญิง”
เกศสุรางค์ชะงักกึก “ไม่ใช่เรืองฤทธิ์นี่” 
“ข้าชื่อเรือง ยศหมื่นเรืองราชภักดี” 
เกศสุรางค์ถึงกับครางเบาๆ “ไม่ใช่” 
หมื่นเรืองเสียงเข้มขึ้น”แม่หญิง เข้ามาในเขตนี้ได้อย่างไร” 
“ข้าเดินมากับจ้อย พี่ผิน พี่แย้ม แต่เขาหายกันไปหมดแล้ว ที่นี่ที่ไหนค่ายมวยเหรอ แล้วหมื่นสุนทร… ” เกศสุรางค์อ้าปากค้าง

หมื่นสุนทรเทวายืนหน้าดุอยู่ตรงนั้น
“คุณพี่”
“ออเจ้ามาได้อย่างไร แม่การะเกด” 
“ก็…เอ่อ…” 
“แม่การะเกด แม่หญิงคู่หมายของออเจ้าใช่ฤๅ พ่อเดช” 
“ใช่” 
“จะให้ข้าเชื่อรึ ออเจ้าบอกว่านางไม่งาม แถมยังน่าเกลียดปากร้าย ถ้านางไม่งาม ก็ไม่มีหญิงใดในพระนครจะงามแล้ว” 

หมื่นสุนทรเทวาไม่สนใจ
“กลับเรือน อ้ายจ้อยอยู่ไหนเนี่ย อ้ายจ้อย… อ้ายจ้อย มึงไม่ต้องแอบ ออกมาซะดีๆ” 

จ้อยซึ่งอยู่ด้านนอก สะดุ้ง ! ตั้งแต่ได้ยินเสียงเรียกตอนแรก ซวยแล้วกู !
พอหมื่นสุนทรเทวาพูดจบ จ้อยก็วิ่งพุ่งเข้าไป ผิน แย้มตามติด
สามคนกระเด็นกระดอนออกมา
“กลับไปไม่ถูกหวายลงหลังแค่ทีสองที มันต้องโบยเป็นครึ่งร้อย” 
จ้อยตัวเล็กลีบแทบจะแทรกแผ่นดินลงไปตรงนั้น 
“พี่ผิน พี่แย้ม ช่วยด้วยนะ ข้าตายแน่ๆ เพราะพี่สองคนเชียวพาแม่หญิงมาทำไม…ฮะพี่”
ผินบอก “เออ…เดี๋ยวข้าพูดให้เจ้าว่าข้าสองคนผิดเอง” 
“เอ็งไม่ผิดหรอกไม่ต้องกลัว”
“อีผินอีแย้มมาด้วยล่ะสิ รอรับหวายลงหลังเถอะ”
ผิน แย้มตัวสั่นงันงก

“ไอ้จ้อย ตัวใครตัวมันเหอะเอ็ง” ผินบอก

ใกล้ๆบริเวณที่ซ้อมดาบเกศสุรางค์บอก

“จ้อยเขาไม่ผิด ข้าแอบตามเขามา เขาไม่รู้เรื่องด้วย” 
“ทุกคนมีความผิด หวายต้องลงหลัง” 
“เอ๊ะ ชักยัวะแล้วนะเว้ย” เกศสุรางค์พึมพำในคอ “ตัดสินไม่เป็นธรรม เขาไม่รู้เรื่องเขาก็ควร
พ้นผิด มาสิ ข้าผิด จะโบยข้าก็ย่อมได้ ไม่ผิดกติกาอันใด เป็นเจ้านายตัดสินโทษลูกน้องผิดๆถูกๆ มันเสียเหลี่ยมจะบอกให้” เกศสุรางค์พูดเร็วปรื๋อ

“นอกจากฟังไม่ทัน ไอ้ที่ข้าพอฟังทันก็ไม่รู้เรื่อง นางพูดภาษาของผู้ใด” หมื่นเรืองว่า
“ภาษานางนั่นแหละ ถึงได้บอกว่านางน่าเกลียดไง”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
หมื่นสุนทรเทวาหันมานัยน์ตาดุจัดจ้องหน้าเกศสุรางค์
“หมายความว่า มันคนละเรื่องนะคะคุณพี่” 
“กลับเรือนเดี๋ยวนี้”
เกศสุรางค์เหลียวไปดูชายงามทั้งหลาย
“คุณพี่จะกลับหรือยังคะ ข้าขอกลับพร้อมคุณพี่นะเจ้าคะ” 
หมื่นสุนทรเทวาสวนทันที “ไม่ได้” 
“เพราะอะไร” 
“ยืนเถียงฉอดๆประหนึ่งแม่หญิงตลาด” 
เกศสุรางค์ตอบทันที
“ถามเจ้าค่ะ ถาม…ไม่ได้เถียง”
หมื่นเรืองบอก “ข้าเป็นพยานว่าแม่หญิงผู้นี้ถามออเจ้า นางมิได้เถียงนะ” 
“เห็นมั้ย”
“ปากน่ะ…หุบเสีย” 
หมื่นเรืองบอก “แม่หญิง…อย่าเพิ่งแหย่รังแตน”
“แหย่รังแตน” เกศสุรางค์ชำเลืองดูหน้า “อ๋อ เจ้าค่ะ แตนตัวเบ้อเร่อ” 
หมื่นเรืองหัวเราะชอบใจ หันมาบอกหมื่นสุนทรเทวา “ข้าชอบนางยิ่งนัก” 
“เห็นมั้ยคะคุณพี่ มีแต่คุณพี่นั่นแหละ…”

แย้มตะโกนดังๆเข้าไป
“แม่นายอย่าเถียงท่านหมื่นเจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวโดนโบยนะเจ้าคะ” ผินว่า

เกศสุรางค์ตะโกนตอบ
“ไม่ยอมหรอก ลองมาโบยสิ ไม่ได้ทำอะไรผิด”
หมื่นสุนทรเทวาก้าวเท้าเร็วๆแรงๆถึงตัว
หมื่นเรืองเข้าฉวยแขน “พ่อเดช ใจเย็นๆเถิดหนา พ่อเดช” 
เกศสุรางค์ยืดตัวยืนเผชิญหน้า จ้องตา
“มานี่เดี๋ยวนี้” 
“จะทำไมคะ” 
“นั่นสิ…จะทำไมนางรึ” 
“หมื่นเรือง…หาใช่กงการของเจ้า” 
“ก็อยากรู้” 
“ออเจ้ามาตรงนี้ แอบหลังผู้อื่นเรื่องใด” 
หมื่นเรืองพูดกับหมื่นสุนทรเทวา
“นี่มิใช่ผู้อื่นเป็นสหายของออเจ้า…แม่หญิง ข้าปกป้องเจ้าเอง”
“ขอบคุณมากค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวาตวาด “แม่การะเกด”
“มีอะไรกัน” เสียงหนึ่งดังเข้ามา พร้อมๆกับชายแก่ร่างสูงใหญ่ ดูแข็งแรง แต่ผมและเคราเป็นสีขาวก้าวเข้ามา

ทุกคนหันไป หมื่นสุนทรเทวากับหมื่นเรืองราชภักดีทรุดตัวลงนั่งทันที
เกศสุรางค์ยืน มองตรงที่ท่านอาจารย์ สบตากัน
ดวงตาใสราวลูกแก้วของท่านอาจารย์แวววาว ลึก และมืดดำ
มือของหมื่นสุนทรเทวาจับมือเกศสุรางค์ให้นั่งลง
เกศสุรางค์หันมองหน้าหมื่นสุนทรเทวา แล้วมองมือที่โดนจับ แล้วนั่งคุกเข่า สีหน้าเหมือนถูกสะกด
“ผ่านม่านอาคมมาได้ มิธรรมดาเลยหนาออเจ้า ตามข้ามานี่เถิด” 
อาจารย์หันหลังกลับ เกศสุรางค์ยังนั่งตะลึงงัน
หมื่นเรืองเดินไปแล้วหันมา เห็นหมื่นสุนทรเทวาก้มลงจับมือเกศสุรางค์ให้ลุกขึ้น จูงเดินมา 2-3 ก้าว มองตากัน

ท่าทีของหมื่นสุนทรเทวาอ่อนโยน สุภาพ แล้วจึงปล่อยมือ แต่บอกด้วยสายตาว่าไม่ต้องกลัวอะไร
อาจารย์เดินนำ สุภาพเนิบนาบเหมือนลอยไป สามคนเดินตาม เห็นหมื่นสุนทรเทวามอง

เกศสุรางค์ให้กำลังใจ

ป่าที่ต้นไม้สูงใหญ่ ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงนกกา ราวไร้กาลเวลา ทั้งหมดเดินเข้ามาช้าๆ เหมือนลอยมา ผ่านต้นไม้ใหญ่ๆไป ด้านหลังเห็นพวกซ้อมดาบ ซ้อมกระบี่ และซ้อมหมัด เป็นภาพเลือนลางอยู่

เกศสุรางค์ตัวสั่น กอดอก ห่อไหล่
“เป็นอะไรหรือออเจ้า”
“หนาวค่ะ…หนาวจัง”
หมื่นสุนทรเทวาจับแขนเกศสุรางค์ เหมือนจะถ่ายทอดความอบอุ่น
เกศสุรางค์นิ่งอยู่สักครู่ พยักหน้าว่าดีขึ้นแล้ว ยิ้มแจ่มใสด้วย “ขอบคุณค่ะ”
หมื่นสุนทรเทวาเองก็มองตะลึงนิดเหมือนกัน แต่พอรู้สึกตัวก็เปลี่ยนสายตา ปล่อยมือและถอยออกไป

อาจารย์ยืนหน้า สามคนยืนด้านหลัง มองกระท่อมของท่านอาจารย์เบื้องหน้า

ในกระท่อม สามคนก้มลงกราบ อาจารย์นั่งตัวตรงเป็นสง่า
อาจารย์ถาม “หมื่นสุนทรสงสัยอะไรในตัวนางคนนี้”
“ข้าแปลกใจ ทำไมนางถึงผ่านม่านอาคมเข้ามาได้ขอรับท่านอาจารย์”
อาจารย์นิ่งไปเล็กน้อย “อ๋อ” 
สามคนจ้องเป็นสายตาเดียว คอยฟัง
“นั่นเพราะ…” 
เกศสุรางค์ อยากฟังก็อยาก ไม่อยากก็ไม่อยาก
หมื่นสุนทรเทวาจ้องตาเขม็ง ส่วนหมื่นเรืองสีหน้าอยากรู้น้อยกว่า
อาจารย์บอก “นางผู้นี้มิใช่คนที่นี่” 
เหมือนว่า หมื่นสุนทรเทวาและหมื่นเรืองจะไม่ได้ยินประโยคนี้
“รู้ได้ยังไงคะ” 

หมื่นสุนทรเทวาท้วง
“แม่การะเกด มิใช่เหตุที่เจ้าจะพูดออกมา ท่านอาจารย์ยังมิได้พูดสิ่งใด ออเจ้าสวนคำเช่นนั้นได้อย่างไร” 

“คุณพี่ไม่ได้ยินที่ท่านพูดหรือคะ”
“นางเป็นคนพูดจาเลื่อนเปื้อนขอรับท่านอาจารย์” 
เกศสุรางค์คิดในใจ “คุณพี่ไม่ได้ยิน โล่งอกไปที” 
หมื่นสุนทรเทวาตาเขียว
เกศสุรางค์หันมาทางหมื่นเรือง
“ไม่ได้ยินเหมือนกัน” 
หมื่นเรืองยิ้มพราย “ได้ยินสิ ข้าได้ยินออเจ้าทุกคำ”
เกศสุรางค์เหลือบมองค้อนนิดๆ หันมามองอาจารย์ “เอ่อ…”
“เรียกข้าว่าอาจารย์ชีปะขาวเถิดนังหนู”
“เจ้าค่ะ ข้าเจ้าจะเรียกแบบนั้น อาจารย์ชีปะขาว” 
“ออเจ้าเคยนั่งสมาธิฤๅไม่”
เกศสุรางค์เสียงดังนิดหน่อย “อ๋อ…สมาธิ” 
หมื่นสุนทรเทวาหันมามอง นัยน์ตาเข้ม
เกศสุรางค์จ๋อยลงทันที ทำท่าเหมือนขอโทษ
“เคยนั่งรึ”
เกศสุรางค์คิดแวบหนึ่ง

เกศสุรางค์นั่งสมาธิ คุณยายนั่งอยู่ด้วย แม่ก็นั่งด้วย
เกศสุรางค์ยุกยิก คุณยายแตะตัวเบาๆ เสียงอ่อนโยน “ใจนิ่ง”
“ทำใจให้ว่าง กำหนดแต่ลมหายใจเข้าออกนะลูก”

“เคยเจ้าค่ะ…คุณยายสอนให้นั่งก่อนนอนทุกคืน แม่ก็นั่งประจำเลยค่ะ”
หมื่นสุนทรเทวาจ้องหน้าการะเกด เหมือนจะพูดว่า “ไม่จริง”
“จริงนะเจ้าคะ ไม่มุสาพูดเลยเจ้าค่ะ”
อาจารย์หัวเราะ หึ…หึ…
“จริงอย่างที่นางบอกแล้วหมื่นสุนทร”
“เห็นมั้ย” 
หมื่นสุนทรเทวาเมินไป หน้าเฉย
อาจารย์จ้องหน้าเกศสุรางค์…นิ่ง นัยน์ตาพูดอะไรบางอย่าง รับรู้ผ่านจิตและดวงตาทั้งสองเท่านั้น
“ฟังข้า” 
เกศสุรางค์รับสารได้ทันที จ้องเขม็ง “เจ้าค่ะ” เธอพูดผ่านนัยน์ตาเช่นกัน
“ชะตาเจ้าหนักหนานัก จิตมิได้ผูกพัน แต่ดวงวิญญาณผูกพัน จึงมาไกลถึงที่นี่”
“เจ้าค่ะ” เกศสุรางค์หน้าหมองลง หลบตาต่ำลงพื้น
“หากจักช่วยแล้วจงช่วยให้ถึงที่สุด อย่าได้ละทิ้งหนาแม่การะเกด”
“ถึงอยากทิ้งก็ทิ้งยากเจ้าค่ะ” 
“อือม์” ชีปะขาวนัยน์ตาอ่อนโยนลงเหมือนจะปลอบใจ “อย่าเสียใจให้เป็นเหตุเป็นการ
ต่อไปเลย…หักใจเสียเถิดหนาเจ้า”
นัยน์ตาเกศสุรางค์อ่อนโรยลง ทอดถอนใจใหญ่ จนร่างกายเหมือนจะลู่ลง
สองหมื่นนั่งดูอย่างสงบเงียบตั้งแต่ต้น เพราะรู้ดีถึงวิสัยของอาจารย์
“ออเจ้ายังต้องพบเจอ ต้องแก้ไขเหตุอันจะบังเกิดต่อไป จึงต้องปลงให้ได้ หากเรื่องใดเกินมือเจ้าจักต้านรับ…” อาจารย์ยื่นสมุดข่อยที่หยิบจากย่าม เป็นสมุดสีดำมีเพียงพับเดียว แล้วพูดมีเสียง

“เอานี่ไปท่องดู”
เกศสุรางค์รับมาเปิด…ก้มลงอ่าน
“จำได้หรือยัง” 
“จำได้แล้วเจ้าค่ะ” 
“ก่อนท่องบทนี้ให้ท่องนะโมสามจบก่อนหนา แต่…”
“เจ้าคะ”
“เจ้ามิต้องเปล่งจากปากให้ผู้ใดได้ยิน มนต์บทนี้แม้จะสั้น แต่อานุภาพยิ่งใหญ่นัก จิตของออเจ้าต้องรวมสมาธิให้มั่น หากออเจ้าเจอเรื่องราวน่าหวาดหวั่น ท่องแล้วจักมีสติรู้คิด หากต้องหลบหนีภัย มนต์นี้จักกำบังกายมิให้ใครเห็น”

เกศสุรางค์จ้องหน้า สายตาตื่นเต้น
“หา…หาย ตัวหรือเจ้าคะ” 
อาจารย์พยักหน้าช้าๆ สายตาขำๆนิดๆ
อาจารย์ส่งกระแสจิตตอบ “มิต้องหลับตา ให้ใช้ความคิด”
เกศสุรางค์ก็เช่นกัน “นั่นสิเจ้าคะ หลับตาวิ่งหนีก็หกกะล้มถูกจับได้ตรงนั้นเอง”
อาจารย์หัวเราะขำ เกศสุรางค์ก็หัวเราะด้วย
สองหมื่นมองตากัน หน้าเหวอๆ ก็เห็นเกศสุรางค์กับอาจารย์นั่งมองกันแค่นั้น ! 
“มีมนต์สะเดาะกลอน เสกใบมะขามเป็นตัวต่อหรือทำควายธนูได้มั้ยเจ้าคะ” 
อาจารย์เปิดเสียง “มี” 
เกศสุรางค์ เป่ามนต์ให้หลับด้วยใช่มั้ยเจ้าคะ
“มี” 
“แหม…แบบนี้ก็แย่สิเจ้าคะ มีคนมาลักหลับทำไงเจ้าคะ”
อาจารย์หัวเราะเต็มเสียง น้ำหมากกระเซ็น
เกศสุรางค์ก็หัวเราะด้วย เต็มเสียง เต็มหน้า หันมองหมื่นเรือง
หมื่นเรืองมองอย่างประทับใจจนออกนอกหน้า

หมื่นสุนทรเทวาเห็นสีหน้าเพื่อน หน้าเครียดขึ้นทันที

เกศสุรางค์หันมามองหมื่นสุนทรเทวา ครางเบาๆ “อูย…”

“ต่อเมื่อกลับถึงเรือน จึงทดลองสวดมนต์” 
“เจ้าค่ะ” 
หมื่นสุนทรเสียงเข้ม “ลาท่านอาจารย์ได้แล้ว” 
เกศสุรางค์ก้มลงกราบ หัวต่ำจรดมือที่กราบบนพื้น พอเงยหน้าก็เห็น
เส้นด้ายแปดฟั่นสีดำ 3 เส้นวางตรงหน้า
เกศสุรางค์มองนัยน์ตาเป็นคำถาม อาจารย์มองให้หยิบไป
เกศสุรางค์กราบอีกครั้ง และหยิบไป

ทางเดินกลับจากกระท่อมท่านอาจารย์หมื่นสุนทรเทวามองเกศสุรางค์ เป็นห่วง
เกศสุรางค์เดินห่อตัวนิดๆ
“หนาวหรือไม่” 
เกศสุรางค์หันกลับมา นัยน์ตาระยับขึ้นนิดหน่อย ส่ายหน้าอย่างน่ารัก นัยน์ตายิ้มๆ
หมื่นสุนทรเทวาจ้องนัยน์ตาดุๆอีกแล้ว
เกศสุรางค์หัวเราะเบาๆ
หมื่นสุนทรเทวาเมินไป

บ่าวทั้งสามคนกระวนกระวายใจอยู่ด้านนอก จนหมื่นสุนทรเทวา, เกศสุรางค์ และหมื่นเรืองราชภักดีก้าวออกมาจากม่านอาคม

“ท่านหมื่น” จ้อยเรียก
ผิน/แย้ม เรียก “แม่นาย”
บ่าวทั้งหลายต่างดีใจตื่นเต้น ผินกับแย้มเข้าไปคุกเข่ากอดขา
เกศสุรางค์บอก”ยังอยู่…ยังอยู่ ยังไม่ตาย” 
“แม่น๊าย”
หมื่นเรืองถาม “พ่อเดช ข้าไปด้วยออเจ้าได้ฤๅไม่” 
หมื่นสุนทรเทวาชะงักนิด มองหมื่นเรืองราชภักดี เห็นหมื่นเรืองชำเลืองไปสบตาเกศสุรางค์ เกศสุรางค์ก็ยิ้มให้เต็มที่ เพราะรู้สึกว่าเหมือนเรืองฤทธิ์

หมื่นสุนทรเทวาหน้าเข้มขึ้นทันที
“แม่การะเกดอยากเที่ยวชมวัดพุทไธสวรรค์ฤๅไม่”
เกศสุรางค์ตอบทันที “อยากค่ะ…อยากสุดๆไปเลย” 
หมื่นเรือง งง อะไรวะ”สุดๆ ?” 
“อยากมากๆค่ะ หมื่นเรือง” 
“อ้อ เป็นวาจาแบบใหม่ ที่เมืองสองแควพูดกันฉะนี้ฤๅ” 
“ค่ะ ฉะนี้แหละค่ะ” 
“ข้าจะไปคอยที่ท่า” หมื่นสุนทรเทวาเดินไปทันที 
จ้อยเดินตาม ผินกับแย้มยังรีรอ
หมื่นสุนทรเทวาหงุดหงิด “อีผินอีแย้ม มึงจะรีรอทำไม…ตามมาเดี๋ยวนี้” 
ผินกับแย้มพรวดไปทันที
“แม่นายล่ะเจ้าคะ”
เกศสุรางค์ว่า “โห…ออกนอกหน้ามาก” 
“ใช่ ออกนอกหน้า ออเจ้าว่าเรื่องอันใด” หมื่นเรืองถาม
“เก๊าะไม่อยากให้ไปสิคะ จะเรื่องอาไร้”
“อย่างนั้นเราจะไปกันฤๅไม่”
“ข้าว่า…วันหลังดีกว่านะคะหมื่นเรือง ข้าไม่อยากขัดใจคุณพี่ ความผิดยังมีอยู่ค่ะ”

“ออเจ้าคิดสมควรแล้วแม่การะเกด”

บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 7 (จบตอน)

ผิน แย้มคอยอยู่ในเรือแล้ว จ้อยอยู่ในเรือของหมื่นสุนทรเทวา

“อีผินอีแย้ม มึงจะคอยท่าอันใด”
“ก็…เอ่อ…คอย” 
“แม่นายเจ้าค่ะ”
“คอยแม่นาย อีบ่าวโง่” 
ผิน/แย้มร้อง “อ้าว !”
“มึงไม่รู้เรอะว่าแม่นายของมึงเขากำลังสนุก”
“สนุกยังไงเจ้าคะ ไปเที่ยวชมวัด”
“เอ็งเถียงข้าฤๅ ฮะ อีผิน” 
ผินหลบตา เสียงอุบอิบ “มิได้เจ้าค่ะ”
“เอ็งเถียงยังไม่ขาดคำ ปากแข็งอย่างนี้ หวายลงหลังสักสิบยี่สิบเป็นอย่างไร”
สองบ่าวพายจ้วงน้ำไปทันที
“ไอ้จ้อย”
“ขอรับ”
“เอ็งขึ้นจากเรือ”
จ้อยกระโจนขึ้นอย่างเร็ว “ขอรับ” 
“เดินไป” 
“ขอรับ” เดินไปทันที
“ไอ้จ้อย”
จ้อยหันกลับทันควันเหมือนกัน “ขอรับ” 
“เอ็งไม่ผูกเรือ” 
“ขอรับ” 
จ้อยพรวดไป เอาขาเอื้อมไปเกี่ยวเรือที่กำลังลอยห่างไป…เข้ามาแล้วผูกกับหลักตรงนั้น
เสียงหัวเราะของเกศสุรางค์ลอยมา 
“แม่หญิงการะเกดมาแล้วขอรับ” จ้อยบอก
“เอ็งรีบไปจะอยู่ช้าทำไมฤๅ” 
จ้อยไป
หมื่นสุนทรเทวาหันไป ทางที่ควรเดินออกมา…ไม่มี
หมื่นสุนทรเทวาทิ้งแขนหงุดหงิด เกศสุรางค์กับหมื่นเรืองยืนอยู่อีกด้าน
“คุณพี่”
หมื่นสุนทรเทวาสะดุ้ง หันมา
“ไม่ได้ไปแล้วค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวานิ่งอึดใจ “ดี” 
ช่างกล้า ! หมื่นเรืองอภัยภักดีถาม 
“ข้าไปกับเรือออเจ้านะพ่อเดช” 
หมื่นสุนทรเทวาถามกลับ “ไปไหน”
“ไปเรือนออเจ้า”
“ไปทำอันใด” 
“ข้าชวนหมื่นเรืองไปเองค่ะคุณพี่ ยังคุยกันไม่เสร็จ” 
“พูดจาชอบกล…คุยไม่เสร็จ ใครเขาพูดกันอย่างนั้น”
“คุณพี่รู้เรื่องมั้ยล่ะคะ” 
“เออ…จริง ออเจ้ารู้เรื่องฤๅไม่ เพราะข้าเองไม่รู้เรื่องหลายคำที่นางพูด ภาษาเมืองสองแควช่างแปลกประหลาดจริงเจียว” หมื่นเรืองว่า

หมื่นสุนทรเทวาไม่ตอบ เดินหน้าตั้งไปที่เรือ … หงุดหงิด (โว้ย) ! 
เกศสุรางค์หันมาชวนหมื่นเรือง
“ไปค่ะหมื่นเรือง…เร้ว” 
หมื่นสุนทรเทวาก้าวเท้าเดินเร็วขึ้น
หมื่นเรืองถามย้ำ “ข้าไปด้วยได้ไหมพ่อเดช” 
“ข้าไปล่ามขาของออเจ้าไว้รึ” 

บนเรือ หมื่นสุนทรเทวาพายเรือ หันหน้ามาทางสองคน เกศสุรางค์นั่งหัวเรือ หมื่นเรืองนั่งกลางเรือหันหน้าไปทางเกศสุรางค์ สีหน้ายังขำๆพ่อเดช ต่างสบตากัน พ่อเดชหน้าเคร่งจัด เกศสุรางค์หันมาทางหมื่นเรือง

เกศสุรางค์นั่งมองหน้าหมื่นเรือง คิดถึงเรืองฤทธิ์มาก

ที่บ้าน คุณยายอยู่ทางด้านหลัง แม่เดินเอาจานขนมมาให้เรืองฤทธิ์กับเกศสุรางค์ในชุดนักศึกษาที่กำลังเถียงกัน

เรืองฤทธิ์ไหว้ พูดเบาๆ “ขอบคุณครับ”
“อยุธยารูปร่างเหมือนเรือสำเภาเว้ย ใครๆก็รู้” เกศสุรางค์บอก
“แชร์แวส บอกเหมือนถุงย่าม” (หมายถึง นิโกลาส์ แชร์แวส (Nicolas Gervaise) เป็นนักเดินทางชาวฝรั่งเศส ในสมัยพระนารายณ์) 

“บ้าสิ ใครเชื่อแชร์แวสก็บ้าด้วย” 
“หรือแกจะเชื่อหมอแกมป์เฟอร์…อยุธยาทั้งเกาะเหมือนฝ่าเท้า” (หมายถึง หมอชาวเยอรมันชื่อ เอนเยลเบิร์ต แกมเฟอร์ (Engelbert Kaempfer) เป็นหมอประจำคณะทูตของเนเธอร์แลนด์สมัยนั้น)

“ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่ เรือสำเภาย่ะ”
“ถุงย่าม”
“เรือสำเภา”
“ถุงย่าม”
เกศสุรางค์หยิบฝรั่งในจานปาเต็มแรง
“โอ๊ย” เรืองฤทธิ์ร้องเสียงดัง

ในเรือ เกศสุรางค์หัวเราะคิกออกมา
หมื่นสุนทรเทวาหน้าบึ้งตึงขึ้นไปอีกเท่าตัว
“ขำอันใดหรือแม่การะเกด” 
“ขำหมื่นเรืองค่ะ” 
“ขำข้า”
“ไม่มีอะไรค่ะ ข้าล้อเล่น” เกศสุรางค์ทำเสียงสมัยใหม่
หมื่นเรืองราชภักดีหัวเราะดังลั่น
หมื่นสุนทรเทวาพายจ้วงน้ำแรงขึ้น ๆ 

เรือลอยในลำน้ำ เกศสุรางค์คุยกับหมื่นเรืองราชภักดี
“ข้าตกใจจริงๆนะเห็นหน้าหมื่นเรืองครั้งแรก” 
“เหตุใดฤๅแม่หญิง”
“อ๋อ เพราะว่าท่านหมื่นน่ะ”
“เรียกหมื่นเรืองข้าชอบมากกว่า”
“อ๋อออ…ย่อมได้ หมื่นเรืองน่ะหน้าเหมือนคนที่ข้ารู้จัก” 
หมื่นสุนทรเทวา หางตาชำเลืองดูเกศสุรางค์
“จริงดังนั้นฤๅแม่หญิง” หมื่นเรืองว่า 
“จริงดังนั้นค่ะ รับรองว่าจริงร้อยเปอร์เซนต์” 
หมื่นเรืองหน้าเหวอมาก “ร้อยอะไรนะ” 
เกศสุรางค์หัวเราะชอบใจมาก “ไม่พูดซ้ำหรอกค่ะ” 
“ข้าจะมาทวงให้เจ้าพูดทุกวันจะได้ไหม” 
พายจ้วง โครม โครม ! ลงน้ำเต็มแรง เกิดเรือเอียงนิดหน่อย
เกศสุรางค์กระซิบ ” อูย โกรธแล้วค่ะ” 
หมื่นสุนทรเทวาเหหัวเรือเข้าหาฝั่ง เป็นท่าน้ำของใครก็ไม่รู้ มองหน้าหมื่นเรือง หมื่นเรืองหัวเราะแล้วลาเกศสุรางค์ กระโดดขึ้นท่าหายตัวไปทันที 

ในคลอง เรือที่เหลือเพียง 2 คน แล่นเอื่อยไปตามลำน้ำ ผ่านตลิ่ง ต้นไม้เขียวสวยในยามเย็น เมื่อมองไปทางซ้าย เห็นยอดโบสถ์ของวัดไชย 

เรือแล่นเข้า เกศสุรางค์ตื่นเต้นตามเคย มองวัดไชยจนเหลียวหลัง
หมื่นสุนทรเทวาจ้อง สายตาลึกล้ำมาก

จนเรือเทียบท่าเรือนออกญาโหราธิบดี หมื่นสุนทรเทวาก้าวขึ้นจากเรือก่อน เกศสุรางค์ตั้งท่าจะขึ้น หมื่นสุนทรเทวายื่นมือมาคอย เกศสุรางค์เงยหน้าสบตา ยิ้มเหมือนจะถามว่า “แน่นะ” !? 

หมื่นสุนทรเทวานัยน์ตายังนิ่งอยู่ ไม่ทำว่ารู้ความนัยนั้น มือที่ยื่นขยับนิดหน่อยแบบ “จับสิ”
เกศสุรางค์หัวเราะออกมา แล้ววางมือบนมือหมื่นสุนทรเทวาแรงๆ พลางเหนี่ยวมือแบบปล่อยน้ำหนักเต็มที่ จนหมื่นสุนทรเทวาก้าวไป 1 ก้าว ก่อนยั้งตัวไว้ทัน

แล้วหมื่นสุนทรเทวาก็ดึงเกศสุรางค์ขึ้นมา ยืนคู่กัน
เกศสุรางค์หันไปไหว้เรียบร้อย “ขอบคุณค่ะ” มีหางเสียงเย้าๆนิดๆ

หมื่นสุนทรเทวาหันกลับเดินไปทันที

ผิน แย้มคอยท่าอยู่บริเวณนั้น เดินเข้ามาเร็วๆ

ผิน/แย้มเรียก “แม่นายเจ้าขา” 
“มาแล้ว…มาแล้ว”
แย้มถาม “ท่านหมื่นเรืองไม่มาด้วยฤๅเจ้าคะ” 
“คุณพี่หมื่นไล่กลับเรือนไป”
หมื่นสุนทรเทวาหันมาทันที
ทั้งสองบ่าวตัวลีบ
“พายเรือมาด้วยกันดีๆ คุณพี่แวะท่าบ้านใครไม่รู้ ให้หมื่นเรืองขึ้นจากเรือ”
“ออเจ้าพูดจาให้มีความจริง หมื่นเรืองเขาลงท่าน้ำบ้านเขา”
“ข้าจะรู้มั้ยเนี่ย ไม่พูดไม่จาอะไร จอด…ขึ้น…แล้วคุณพี่ก็พายเรือมา”
ผิน แย้มหัวเราะขำ
“นังผิน นังแย้ม เอ็งสองคนขึ้นเรือนไปก่อน”
ผินถามทันที “ท่านหมื่นจะลงโทษแม่นายหรือเจ้าคะ” 
“ไม่ใช่เรื่องที่เอ็งจะถามข้า”
สองคนม่อย
“ไป”
สองคนไปอย่างเร็วรี่

สองคนมาแบบอกสั่นขวัญหาย
ผินมายืนขาสั่นพั่บๆ
“อีผิน”
“เอ็งเป็นอันใดวะอีแย้ม”
“กูว่า…แม่นายโดนโบย”
“ว้าย…ตายแล้ว” 
“ใช่…กูก็สงสารแม่นาย”
“หาใช่ไม่ ที่กูร้องเพราะแม่นายโดน…หยั่งกะว่า 10 ที เราสองคนโดนคนละ 20 ทีแน่ๆ อีแย้มเอ๋ย”
“ห่วงตัวมึงเองงั้นรึ”
“เออ” ผินรับคำเสียงหนักแน่นหน้าตาเฉย
“อีบ้า”
“เอ้อ… กูก็ห่วงอยู่แล้ว…แม่นายน่ะ”

เกศสุรางค์นั่งจ้องหมื่นสุนทรเทวาที่ยืนครุ่นคิดอยู่ ในที่สุด ขี้เกียจคอยแล้ว
“คุณพี่จะโบยข้าหรือคะ”
หมื่นสุนทรเทวาหันมาทันที พูดอย่างเร็ว
“แม่การะเกด ออเจ้าเพิ่งออกนอกเรือน มิรู้ว่ากิริยาชม้ายชายตาของออเจ้าเป็นวิสัยปกติฤๅเผลอไผล จะเป็นอันใดก็ตามก็มิบังควรกระทำ ผู้ใดเห็นเข้าจักเอาไปนินทาได้ว่า หลานคุณพ่อกิริยามิงาม เป็นหญิงชม้ายตาให้ผู้ชายไปถ้วนทั่ว จักพาขายขี้หน้ากันทั้งเรือน”

พูดจบก็ต้องยืนใจหาย เพราะเกศสุรางค์จ้องหน้าหมื่นสุนทรเทวานิ่งงันอยู่
เกศสุรางค์คิดในใจ “อีตาบ้า มาหาว่าฉันให้ท่าตาหมื่นเรืองเหรอเนี่ย…บ้าจริง ชม้อยชม้ายตาเป็นไงวะ ทำตอนไหน”

เกศสุรางค์ปากขมุบขมิบนิดๆ กัดกรามแน่น
“จะว่าอย่างไรก็ว่ามา”
“ข้าไม่ว่าเพราะข้าฟังไม่รู้เรื่อง คุณพี่พูดถึงอะไร ถ้าจะให้ข้ารู้เรื่องก็พูดใหม่ทั้งหมดนั่นแหละค่ะ”

ถึงทีหมื่นสุนทรเทวาเหวอบ้าง
“คอยฟังอยู่ค่ะ”
“ออเจ้าอย่าพูดจาเหลวไหลเลื่อนเปื้อนเชือนแชไปข้างโน้นข้างนี้”
เกศสุรางค์ครางเบาๆ “โห…”
“ออเจ้าทำสิ่งใดย่อมรู้อยู่แก่ใจ หรือออเจ้ามิรู้ว่าแม่หญิงอโยธยาเขามิทำกิริยาน่าละอายอย่างออเจ้า เห็นจะมีแต่แม่หญิงเมืองสองแควเท่านั้น” 

“ผู้หญิงเมืองอโยธยาก็ทำเหมือนกัน ไม่ใช่ไม่เคยเห็น”
“ออเจ้าหมายจะพูดว่ากระไร”
“ตามนั้น”
“ตามนั้น…ตามไหน”
“ตามนั้นแหละค่ะ เพราะข้าก็เคยเห็นผู้หญิงอโยธยาทำมาแล้ว ไม่ใช่ทำกับใครที่ไหน ทำกะตะเองนั่นแหละ ที่วัดเดิมอโยธยาข้าเห็นหมด ทีงั้นทำได้ ข้าไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยยังมาว่า…สองมาตรฐานชัดๆ ” เกศสุรางค์น้อยใจ เสียงเครือสั่นนิดๆ

เกศสุรางค์สาวเท้าเร็ว แต่หมื่นสุนทรเทวาก้าวมาจะกันไม่ให้ไป
แต่เกศสุรางค์ไม่ยอม ผลักเต็มแรงจนหมื่นสุนทรเทวาเซไป
ผินกับแย้มแอบดูไกลๆ ตาโตตกใจ
เกศสุรางค์ก้าวเท้าอย่างเร็ว ผ่านไป 
หมื่นสุนทรเทวายังยืนงงงวยอยู่

เกศสุรางค์เดินไปเร็วๆ ผิน แย้มตามติด แย้มวิ่งตามเลยไปตักน้ำคอยจะให้ล้างเท้า
แต่เกศสุรางค์เดินผ่านไปอย่างเร็ว
แย้มถือกระบวยค้างอยู่

ผินกระโดดขึ้นบันไดตาม แย้มก็ตาม

เกศสุรางค์เปิดประตูเข้าห้อง ผินกับแย้มกำลังจะตาม เกศสุรางค์ปิดประตูใส่หน้า แต่เบาๆ

สองคนยืนงงงัน แย้มเงื้อมือจะเคาะ ผินจับไว้ส่ายหน้า
“แม่นายร้องไห้ มึงตาบอดรึไง” ผินบอก
“เออ กูเห็นแล้ว” 
“มึงเคาะให้ตาย แม่นายไม่เปิดหรอก” 

เกศสุรางค์ยืนงงงัน น้ำตายังไหลอยู่ ปาดน้ำตาโดยแรง สักครู่เสียงดัง “ไม่สนเว้ย”

ร่างของเกศสุรางค์นั่งลงขัดสมาธิ หลับตา สีหน้าสงบลง เสียงสวดนะโมจนครบ 3 จบ
มือเปิดสมุดข่อยช้าๆ มองแล้วเอ่ยคำท่อง “จิตติ จิตตัง กัมปิยัง มหาจิตติ” 

ภายในห้อง แสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้าในห้อง เหมือนจะมืดสลัวลงนิดหน่อย
ทันใดร่างของเกศสุรางค์ก็ค่อยๆหายกลายเป็นโปร่งใส ตั้งแต่ส่วนล่างขึ้นมา จนหายไปหมดหน้า
“Oh my God ! หายตัวแล้ว Invisible ของจริงเว้ย โห…โคตรเจ๋งเลย ต่อไปไปไหนๆก็ได้” 
ร่างโปร่งใสของเกศสุรางค์ เดินไปที่ประตู สะดุดเพราะชนอะไรสักอย่างที่พื้น จนของสิ่งนั้น
เคลื่อนที่ไป พร้อมกับมีเสียงดังพอสมควร
“อุ๊ย” 

เกศสุรางค์ ยื่นมือจะเปิดประตู
แต่ประตูเปิดออกเสียก่อน เกศสุรางค์ถอยกรูด
หมื่นสุนทรเทวาเปิดประตูให้กว้าง ผินกับแย้มยืนด้านหลัง
หมื่นสุนทรเทวากวาดสายตา
“แม่การะเกดเป็นอะไรฤๅ… เอ็งได้ยินเป็นเสียงอย่างไร”
“หะแรกเป็นเสียงพูดเจ้าค่ะ แล้วมีเสียงเหมือนล้มเจ้าค่ะ” ผินบอก
แย้มบอก “ไม่แค่เหมือนหรอก เสียงแม่นายล้มเลย ดังตึง”
“เข้าไปดูแม่นายของเอ็ง…ข้ามองไม่เห็นนาง” 
ผิน/แย้มเสียงดัง “ไม่เห็นฤๅเจ้าคะ” 
“ใยต้องตะโกน” 
สองบ่าวตัวหมอบไปแทบติดพื้น
“แม่การะเกด”
มุมหนึ่งของห้อง ข้างๆโต๊ะตัวหนึ่งที่มีฉากกั้น ร่างเกศสุรางค์ชัดขึ้นจนเต็มตัว เหลือบมองไปแล้วแกล้งเป็นลมนอนคว่ำหน้าอยู่

ผิน/แย้มโผล่เข้ามา “แม่นาย แม่นายเจ้าขา ว๊าย…” 
“เป็นกระไร นังผิน นังแย้ม” 
สองคนเข้าไปประคอง
“อีผิน อีแย้ม มึงเงียบทำไม” เสียงห่วงใยของหมื่นสุทรเทวาเกินร้อย “ข้าเข้าไปได้ฤๅไม่” 
ผินบอก “แม่นายนอนเงียบเลยเจ้าค่ะ” 
แย้มแกล้งถามเสียงดัง “อีผิน…แม่นายตายฤๅไม่” 
เท่านั้นแหละ หมื่นสุนทรเทวาพรวดเข้าไปทันทีถึงตัวเกศสุรางค์ทันที
“ตายแล้วกระมัง นอนเงียบไม่สมประดี โธ่เอ๋ย เพราะโดนดุกระมัง” แย้มว่า
“อีแย้ม อีปากตำแย มึงแช่งแม่นายรึ” 
หมื่นสุนทรเทวาหันขวับมามองหน้าแย้ม หน้าเข้มจัด
“เอ็งสองคนออกไปให้พ้น” 
สองคนถอยไป เกศสุรางค์ลืมตานิดๆ แล้วหลับอย่างเดิม
หมื่นสุนทรเทวาเข้าไปจับตัวให้หงาย มืออังที่จมูก แล้วช้อนอุ้มขึ้นไปวางที่เตียง
“เอ็งไปเอา…” หมื่นสุนทรเทวาหันไปจะสั่งบ่าว แต่ไม่มีแล้ว “อ้าว …. แม่การะเกด เจ้าเป็นอะไร” 
หมื่นสุนทรเทวาก้มลงไปมองลมหายใจ มือก็อังหน้าผาก หายใจแรงๆ
“คุณหมื่น จะทำอะไรฉัน เป่าลมอะไรใส่ฉัน” 
เกศสุรางค์ลืมตา หน้าหมื่นสุนทรเทวาอยู่ใกล้มาก หมื่นสุนทรเทวาสตั๊นท์ไป 5 วิ แล้วยืดตัวขึ้นแบบมีฟอร์ม ไม่ได้ทำท่าตกใจอันใด

“ฟื้นแล้วฤๅ” 
เกศสุรางค์เสียงราบเรียบ “ฟื้นแล้วค่ะ”
“ออเจ้าเป็นอะไร” 
“อือม์…ก็เป็นลมธรรมดาๆค่ะ หายแล้ว” เกศสุรางค์ยกมือไหว้ หน้าเฉย เสียงเรียบ “คุณพี่ยังโกรธข้า คุณพี่จะออกไปก็ได้ค่ะ 

หมื่นสุนทรเทวายืนเก้อๆอยู่สักครู่ก็เดินตัวตรงออกไป
เกศสุรางค์ลูบอกตัวเอง…จะเป็นลม
“ต่อไปนี้ไม่ทำอีกแล้ว…พูดเลย ถ้าไม่จำเป็นนะเจ้าคะ อาจารย์ชีปะขาว”

หมื่นสุนทรเทวาเดินออกมาจากห้อง สีหน้ายังพูดไม่ออกบอกไม่ถูก หยุดยืนอยู่สักครู่
ภาพอุ้มประคอง ใกล้ชิดกันเหลือเกิน เมื่อครู่แวบเข้ามา
หมื่นสุนทรเทวาหันกลับไปทางห้องเกศสุรางค์
แล้วภาพของความร้ายกาจการะเกดเข้ามาในความคิด

ปีที่แล้ว 
“อีผิน…อีแย้ม อีบ่าวจัญไร” 
ผิน แย้มถลาออกมาจากห้องการะเกด ซมซานจนล้มคว่ำคะมำหงาย
การะเกดตามมา โยนผ้าทั้งกองสุมลงไปบนตัวบนหัว
“อีสถุล มึงดูแลสำรับผ้ากูอย่างไร หนูแทะจนพรุนเป็นรู”
“แม่นายเจ้าขา บ่าวดูแล้วเจ้าค่ะ แต่มิเห็นเลยเจ้าค่ะ” ผินบอก
“วันก่อนบ่าวยังเอาออกมาสะบัดเลยเจ้าค่ะ” แย้มว่า
การะเกดเข้ามายืนคร่อม แล้วตบไปคนละที
“มึงเอามือหรือเอาตีนสะบัด ฮะ…อีไพร่” 
การะเกดเงื้อมือ สองบ่าวเงื้อง่าปิดบัง
การะเกดเงื้อเท้าสูงถีบเข้าไปคนละที สองบ่าวร้องไห้ครางฮือๆ
บ่าวทั้งนั้นวางมือจากงานมองจ้อง การะเกดหันไปตวาดแรง
“อีพวกสาระแน มึงมองกูทำไม” 
บ่าวหลบวุ่น
หมื่นสุนทรเทวายืนมอง สายตาเกลียดชังการะเกดเหลือเกิน

ณ ชานเรือนข้างนอก หมื่นสุนทรเทวา สีหน้าใคร่ครวญ…ฉงนสนเท่ห์
เสียงออกญาโหราธิบดีเรียกลูกชาย “พ่อเดช” 
“ขอรับคุณพ่อ” 
ออกญาโหราธิบดีเดินมาเร็วๆ “เห็นทีพ่อจักต้องรีบเข้าเฝ้าขุนหลวง” 
“ขอรับ” แม้ว่าอยากจะถามพ่อ แต่ตามธรรมเนียมลูกจะไม่ซักไซ้พ่อแม่
“มีเรื่องกราบบังคมทูล มิรู้ว่าทรงทราบหรือยัง ต่อเมื่อพ่อกลับมาแล้วจึงจะเล่าสู่ออเจ้า” 

บนเรือน ตอนกลางคืน แสงไฟวับแวมตรงโน้นตรงนี้ของเรือนทั้งหลัง 
พ่อ ลูก ลงนั่งขัดสมาธิตรงข้ามกัน หมื่นสุนทรเทวารินน้ำชาจากป้านใส่ถ้วย
“พ่อได้ยินข่าวมิสู้ดีด้วยว่า สำเภาเรือฝรั่งที่เข้าเทียบท่า นำข่าวลือมาว่า สำเภาเรือราชทูตที่ขุนหลวงส่งไปเมืองฝรั่งเศส…” เสียงออกญาโหราธิบดีสะอึก

“คุณพ่อขอรับ”
“อับปางเสียแล้ว”
“โอ…คุณพระช่วย” 
“ราชทูต อุปทูต ตรีทูต ไม่น่ามีใครรอดชีวิต ออกพระพิพัฒน์ราชไมตรี ราชทูตเป็นคนเก่ง น่าเสียดาย” ออกญาโหราธิบดีว่า

“ลูกจำได้ว่าคุณพ่อเคยกราบทูลขุนหลวงว่า ควรรอจนคนของเราชำนาญการพาสำเภาข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลขนาดนั้น สักสี่ปี” 

“เป็นจริงเช่นนั้น ถ้าอ้ายฝรั่งฟอลคอนไม่กราบทูลยุยงส่งเสริมให้รีบไป จนคนไปตาย…น่าโมโหยิ่งนัก” 
“ออกหลวงสุระสงครามไม่ใช่คนสัญชาติฝรั่งเศสนี่ขอรับ ไม่น่ากระตือรือร้นให้อยุธยาส่งทูตไปฝรั่งเศสนักหนา”

“ใช่ มันไม่ใช่ฝรั่งเศส เพราะเขาว่าชื่อของมัน คอนสแตนติน ฟอลคอน ไม่ใช่ชื่อฝรั่งเศส แต่เป็นชื่อพวกกรีกอยู่ในดินแดนตะวันตกเหมือนฝรั่งเศส” 

“เป็นเพราะเขาพูดภาษาฝรั่งเศสได้ พวกฝรั่งเศสฉลาดรู้ว่าขุนหลวงโปรดปรานออกหลวงสุระสงครามผู้นี้จึงใช้เป็นหนทางพาเข้าไปเฝ้า” 

“จะไม่คิดว่าขุนหลวงโปรดปรานได้อย่างไร ประทานยศฐาบรรดาศักดิ์รวดเร็วเกินหน้าข้ารับใช้เบื้องพระยุคลที่เป็นชาวอยุธยากี่คนต่อกี่คน รับราชการไม่นาน ก็รั้งตำแหน่งออกหลวงแล้ว” 

วันใหม่ ที่ร้านของฟานิก เขามองร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ครางเบาๆ
“ออกหลวงสุรสาคร…”
ฟอลคอนบอก”ข้ามาหาแม่มะลิ”
“แม่มะลิ…เอ่อ…แม่มะลิ…ไม่…ไม่อยู่”
“อยู่ข้างหลัง…เพิ่งลุกไป…ข้าเห็นพอดี มุสาพูดกับขุนนางในพระองค์ขุนหลวง ข้าจะกล่าวโทษเจ้า รู้หรือไม่ว่าทำได้” 

มะลิยืนซุ่มอยู่ด้านหลัง
ฟานิกจนมุม ขยับตัวจะหันไป
มะลิเดินออกมา หลวงสุรสาครเดินเข้าไปจับมือจูงแบบจู่โจม
มะลิพลิกมือไม่ให้จับ แต่หลวงสุรสาครจับแน่นมาก ดึงมาแบบบังคับ
“ท่านออกหลวงปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ”
“ปล่อยกระไรล่ะ ข้ากลัวเจ้าล้ม”
มะลิเสียงแข็ง
“ข้าไม่ล้ม…ข้าเดินทุกวันเหตุใดจะล้ม ที่นี่เป็นบ้านของข้านะเจ้าคะ” 
ฟอลคอนหัวเราะชอบใจ เชยคางขึ้นแรงๆ “เก่งจริงเจ้า” 
มะลิเบือนหน้าหนี 
“ข้าชอบแม่หญิงเก่งๆอย่างนี้ ฟานิกลูกสาวเจ้าหาญกล้ายิ่งนัก ข้าจะมาหาทุกวันได้หรือไม่”
“เป็นการเสียเวลาของท่านออกหลวงเปล่าๆ”
“เฮ้ย…ไม่…ไม่ อะไรที่ข้าชอบทำไม่เสียเวลา”
“ท่านออกหลวงเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ย่อมมีงานราชการมากมาย อย่าเสียเวลา
กับชาวบ้านต่ำต้อยเลยเจ้าค่ะ” มะลิบอก
ออกหลวงสุรสาครมองดูอย่างถูกใจ
แล้วจับแขนแม่มะลิอย่างแรง พลางดึงเข้ามาชิดตัว มองจ้องหน้า…ถูกใจมาก
ฟานิกยืนอย่างไม่รู้จะช่วยลูกสาวอย่างไรดี ละล้าละลัง
“เจ้างามจริงๆนะแม่มะลิ” ฟอลคอนเอามือไล้ที่ปาก แล้วเลื่อนไปที่แก้ม แล้วกลับมาบีบที่คาง
“ปากของเจ้ามันงามน่า…”
มะลิขืนตัวไว้สุดขีด
ข้ารับใช้ที่ยืนอยู่นอกร้าน ทำหน้าทะเล้นแบบรู้ใจเจ้านาย
“ได้โปรดเถิดท่านออกหลวง ขอท่านอย่า…” ฟานิกอ้อนวอน
“หุบปากของเจ้าเสีย เจ้าแขกขายผ้าผู้ต่ำต้อย ข้าจะทำให้ลูกสาวเจ้าสุขสบายเป็นเมียขุนนางยังไม่ชอบหรือฮะ…ว่าไง ตอบมา” ฟอลคอนตวาด

“แต่ลูกสาวข้า…ยังเด็ก”
“ออกหลวงสุระสงคราม ขอเวลาข้าคิดสักน้อยเถิด”
ฟอลคอนร้องเสียงดัง
“ต้องคิดใยกัน…ไม่ต้อง…” แล้วดึงตัวมะลิมาจนชิดอก บีบปาก ก้มลงไป

พูดใส่หน้า “ไม่ต้องคิด” 

The post บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 7 appeared first on ข่าวบันเทิง ผลบอล เกมส์ ดูดวง ราคาทอง ตรวจหวย ดูทีวีออนไลน์ เพลงใหม่ เรื่องฮิต.

บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 4

บทประพันธ์ : รอมแพง บทโทรทัศน์ : ศัลยา

บริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำที่แม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำป่าสักมาบรรจบกัน และบริเวณนี้ มีลักษณะเป็นน้ำวน เป็นหย่อมๆ ทำให้จ้อยต้องพายเรือหลบหลีก

“อ้ายจ้อย ระวังน้ำวน” หมื่นสุนทรเทวาเตือน
“ขอรับ ท่านหมื่นจะแวะป้อมเพชรก่อนมั้ยครับ” 
“ไปตลาดวัดนางชีเลย”
เรือกำลังจะผ่านป้อมเพชร ซึ่งอยู่ทางซ้ายมือเมื่อเรือแล่นตรงไป
เกศสุรางค์มองจนเหลียวหลัง เสียงอาจารย์ตอนเรียนหนังสือดังก้องเข้ามา ราวกับจะเตือนความจำ
“ป้อมเพชร เป็นป้อมที่สำคัญที่สุดในเชิงยุทธศาสตร์ เพราะเป็นประตูเมืองที่ป้องกันข้าศึก แม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำป่าสักไหลมาบรรจบกันที่นี่”

“ป้อมเพชร…โห เป็นบุญตาจริงๆ” เกศสุรางค์ขยับตัวแรงๆ ชะเง้อมอง
หมื่นสุนทรเทวาเสียงดุมาก “อยู่เฉยๆ” 
เกศสุรางค์จ๋อยลงทันที ปากบ่นพึมพำตามประสา
“ดุยังกะอะไร” เกศสุรางค์มองไป “สวยจังเลย สง่างามสมเป็นปราการด่านหน้าของอยุธยา เห็นทหารด้วย” เกศสุรางค์โบกมือ “ทหารเฝ้าป้อม” 

หมื่นสุนทรเทวาเสียงเข้มยิ่งกว่า ! 
“ออเจ้าทำอะไร” 
เกศสุรางค์จ๋อย … แหะแหะ “อุ๊ย…เอ่อ…ขอโทษค่ะ ลืมไป” 
“ไม่เคยเห็นใครกิริยาน่ารังเกียจอย่างนี้” 
เกศสุรางค์จ๋อยลงทันที เมื่อหันไปทางปากน้ำแล้วตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน
หมู่เรือสำเภาที่มาค้าขายกับอยุธยาจอดคลาคล่ำ
“เรือสำเภามาค้าขายกับอยุธยา โอ้โฮ…เป็นร้อยลำมั้ยเนี่ย” 
หมื่นสุนทรเทวาเหล่จนหน้าคว่ำ
“สินค้าอยุธยา อะไรมั่งหว่า เฮ้ย ทำไมฉันจำได้แต่ว่ามีขี้ผึ้ง น้ำผึ้ง มันต้องมีของแพงๆกว่านั้นสิ” เกศสุรางค์คิดหนักหน่วง ประติดประต่อกับครูสอนในชั้นเรียนที่คณะโบราณคดี 

“เอ๊า…นึกออกแค่เนี้ย” เกศสุรางค์พึมพำ ก่อนหันขวับมาทางหมื่นสุนทรเทวา
“คุณหมื่นคะ นอกจากเครื่องเทศกับพริกไทย เราขายอะไรให้ฝรั่งอีกมั่งคะ”
“ออเจ้าจะรู้ไปทำไม ไม่ใช่เรื่องของออเจ้า”
“ก็…อยากรู้ค่ะ เห็นเรือสินค้าเยอะแยะ” 
หมื่นสุนทรเทวานิ่งๆไปอย่างรำคาญ
“อันที่จริงใครๆเขาก็รู้ ออเจ้าทำไมไม่รู้”
“เอ๊า…ก็ฉัน เอ๊ย ข้าลืมไงคะ…สมองเสื่อม” 
หมื่นสุนทรเทวางงเป็นไก่ตาแตก คำพูดแปลกๆอีกแล้ว
“สมอง ? สมองอะไร” 
“หัวค่ะ…หัวเสื่อม มีอะไรมั่งคะ ที่แพงๆน่ะค่ะ”
หมื่นสุนทรเทวาบอก
“อยุธยามีไม้กฤษณา กำยาน น้ำมันครั่ง คราม ผ้าฝ้าย เครื่องถ้วยของสุโขทัย”
เกศสุรางค์สนใจ
“อ๋อ” เกศสุรางค์นึกออก “ใช่แล้ว” นางดีดนิ้วดังเป๊ะ ! “ที่ขุดพบในเรือจมที่เกาะคราม” 
เกศสุรางค์สีหน้ามุ่น คิดถึงเรื่องที่เรียนมา
หมื่นสุนทรเทวา จ้องหน้าเกศสุรางค์อย่างสงสัยเป็นกำลัง
“ถูกต้องแล้วค่ะ มีเครื่องสังคโลกด้วย” เกศสุรางค์ ทำท่าชี้เหมือนในทีวี คือนิ้วชี้พุ่งตรงไป
ข้างหน้า
หมื่นสุนทรเทวามองเหล่สุดๆ

ในห้องเรียน คณะโบราณคดี นักศึกษานั่งไม่มากนัก ประมาณไม่เกิน 10 คน
เกศสุรางค์นั่งหน้า สนใจฟังพอประมาณ

อาจารย์ว่า
“อาณาจักรอยุธยาต้องถือว่ารวยมาก เพราะค้าขายกับต่างประเทศ ชวา บาหลี ไปถึงเกาะบอร์เนียว แล้วยังส่งสินค้าไปขายฝรั่ง ส่วนฝรั่งโปรตุเกส ฝรั่งเศส ส่งเรือเข้ามาซื้อขายสินค้ากับชาวสยามเป็นประจำ เราขายเครื่องเทศ พริกไทย และสินค้าอื่นๆอีก เช่น……..”

ความทรงจำเลือนไปเพราะเกศสุรางค์นึกต่อไม่ออก

“ปีสองพันห้าร้อยสิบเจ็ด เราพบเรือสำเภาจมอยู่ใกล้เกาะคราม ชลบุรี สินค้าที่พบในเรืออย่างเช่น โลหะ งาช้าง เราพบเครื่องถ้วยสังคโลกของสุโขทัยด้วย”

ครูชี้ภาพถ่ายที่ขึ้นโปรเจคเตอร์

เรือจอดที่ท่าเรือวัดนางชี เกศสุรางค์ลุกขึ้น พยายามไม่ทำเก้ๆ กังๆ จะขึ้นจากเรือ แต่หมื่นสุนทรเทวาก้าวขึ้นไปก่อนหน้าตาเฉย เกศสุรางค์เกาหัวยิก

หมื่นสุนทรเทวาไปยืนหันหลังให้ 
ส่วนเกศสุรางค์ก็ช่วยตัวเอง แต่พอจะก้าวขึ้น เรือก็เหออกตามกระแสน้ำ
จ้อยบอก “ระวังขอรับแม่หญิง”
หมื่นสุนทรเทวาหันมาดู แล้วเดินห่างไป…ไม่ช่วย 
เกศสุรางค์มีอาการเหวอเล็กน้อย แล้วก้าวขึ้น ผินกับแย้มรีบมาจากเรือลำโน้น
“ดีๆนะเจ้าคะ”
“จับมือบ่าวไว้เจ้าค่ะ” 
เกศสุรางค์ขึ้นมายืนบนท่าน้ำ
หมื่นสุนทรเทวาหันมามอง แล้วเดินจากไปรวดเร็ว
เกศสุรางค์พึมพำ “เฮ้อ โคตรฟอร์มเลยเว้ย” ก่อนเสียงดังขึ้น “ไปพวกเรา” 
พวกบ่าวเลิ่กลั่ก จะไปไหนวะเนี่ย !? 
เกศสุรางค์บอก
“เอ๊า ไปเดินเที่ยวสิ ไม่มีก.ข.ค.แล้วนี่” 
เจอเจ้านายดูเพี้ยนๆแบบนี้ ก็น่าสงสารพวกบ่าวเหลือเกิน ทุกคนหน้าตาลนลาน งุนงง สุดๆ
“เอาเถอะ…ไป” เกศสุรางค์นำออกเดิน “อยากเห็นพวกโปรตุเกสว่าหน้าตาเป็นไง จะเหมือน
พวกฝรั่งที่กรุงเทพฯ…” เธอหยุดกึก ถอนใจใหญ่
เสียงฝรั่งดังเข้ามา “เฮ้…เฮ้ หยุดนะ”
ทุกคนหันขวับไปทางเสียง
“อะไรน่ะ”
“ฟะรังคีขอรับแม่หญิง”
“ไหน…ไหน”
ฝรั่งตัวใหญ่ราวยักษ์สองคน เดินอาดๆเข้าหาฟานิกที่หอบม้วนผ้าหลบตัวลีบอยู่ ฝรั่งชนเปรี้ยง ฟานิกถลาจมดิน

ผ้าม้วนในมือ 3-4 ม้วนกระจัดกระจาย ชายผ้าตกเรี่ยพื้น
“โอ ก็อด…โอ ก็อด เปื้อนหมด..ข้าจักขายยังไง” ฟานิกว่า
ฝรั่ง 1บอก “เฮ้ย…เจ้ามาชนข้านะ ของเสียจะมาเอาจากเราไม่ได้ ยืนเกะกะขวางเราเอง”
“ไม่เกะกะ ข้ายืนในร้านของข้า อย่าใส่ความข้า”
ฝรั่งถ่มน้ำลายเต็มแรง เกือบถูกฟานิก
เกศสุรางค์ขยับตัว “เฮ้ย… อะไรวะ” 
ผินกับแย้ม ดูท่าทีผิดสังเกต ออกมาขวางเกศสุรางค์ไว้
ฝรั่ง1ว่า “ใครเชื่อเจ้า นี่…” ฝรั่งตบอก “ทหารประจำตัวออกหลวงสุรสาคร รู้จักหรือไม่… นี่คนนี้” เขาชี้ไปที่ฝรั่ง 2

ฟานิกกลัว ถามย้ำ “เช่นนั้นหรือ” 
ฝรั่ง 2 บอก “เอาล่ะ…ไม่เอาโทษแล้ว เลิกกันไป” 
ฝรั่งร่างยักษ์ 2 คน ทำท่าจะเดินเลยไป
“เดี๋ยว คุณน่ะชนเขา เขานั่นแหละต้องเอาโทษคุณ”
ฝรั่งสองคน หันมาดูเกศสุรางค์ที่ยืนท่าทางองอาจ 
ฝรั่งยังงง ตาโต แล้วเปลี่ยนเป็นประกายวิบวับทันที เมื่อเห็นคนสวย
ฝรั่ง 1บอก “แม่หญิงน้อย ไม่รู้ฤาว่ากำลังพูดอยู่กับผู้ใด” 
พูดจบก็ทำตาหวานใส่ตาเกศสุรางค์อย่างโจ่งแจ้ง
เกศสุรางค์จ้องหน้านิ่งๆ ฝรั่ง 1 เดินเข้ามาใกล้ กรุ้มกริ่มมองทั่วตัว
เกศสุรางค์ยังเฉยอยู่ บ่าวถอยกันกรูดๆเลย
“อยากรู้จักเรามากกว่านี้หรือไม่” ฝรั่ง 1เข้ามาจ้องหน้า
“ไอ้หน้าหม้อ” เกศสุรางค์จ้องตอบ ไม่กลัวหรอกเว้ย ! 
ฝรั่งผงะออกมา หน้างวยงง หันไปทางออกหลวงที่ยักไหล่ ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
ฝรั่ง 1ถาม “อยากได้หม้อรึแม่หญิง”
“คุณชนเขา ถุยน้ำลายใส่เขา หยาบคายมาก” เกศสุรางค์หันไปหาฝรั่ง 2 “ไม่ใช่คุณไม่เอา
โทษเขา เขานั่นแหละจะเป็นคนเอาโทษคุณ” 
“ตายแล้วแม่นายเจ้าขา ฝรั่งผู้นี้เป็นออกหลวงเชียวหนาเจ้าคะ” ผินบอก
“จะออกหลวงออกราษฎร์อะไรก็ไม่สน แต่มาหาเรื่องกันแบบนี้ข้าไม่เห็นด้วย” 
“ขอบใจท่านมาก แม่หญิงผู้ประเสริฐ” ฟานิกบอก
“ไม่เป็นไร เรื่องจิ๊บจ๊อย” เกศสุรางค์หันไปจ้องฝรั่งทั้งสอง
ออกหลวงจ้องมอง สายตาประทับใจ
“เป็นข้าแผ่นดิน ทำตัวเกะกะระรานชาวบ้านไม่อายบ้างเหรอ เมืองนี้ต้อนรับคนต่างชาติ ให้อิสระทำมาค้าขาย แต่ไม่ใช่ให้มาทำใหญ่โตข่มเหงคนอื่นได้ง่ายๆ”

พวกบ่าวปิดปาก หน้าตื่นตกใจ
ออกหลวงสุรสาคร (ฟอลคอน) ยกมือห้ามลูกน้องที่ถลันเข้ามา ฝรั่ง 1 หยุดชะงัก
จ้อยและบ่าวผู้ชายควักมีดมาถือเตรียมตัว
“ใจเย็นๆก่อน แม่หญิงเป็นใคร…ห้าวหาญจริง” ฟอลคอนบอก
จ้อยบอก “แม่หญิงการะเกดเป็นหลานออกญาโหราธิบดี พระยาราชครูของพระเจ้าอยู่หัว มิว่าผู้ใดจักก้าวล้ำล่วงเกินแม่หญิงหาได้ไม่” 

“อา !” ฟอลคอนหันไปมองฝรั่ง 1
ฝรั่ง 1 ถอยไปอย่างเร็ว
มะลิ วิ่งเข้ามา
“เกิดสิ่งใดขึ้น…พ่อ” มะลิเห็นม้วนผ้า “ตายแล้ว” มะลิหยิบขึ้นมาปัดดินที่เปื้อน
ฟอลคอนจ้องมะลิ นัยน์ตาวาบขึ้นนิดหน่อย “อ้อ แม่หญิงเป็นลูกฤา” 
“ใช่ พ่อข้าชื่อฟานิก ตัวข้าชื่อมะลิ พ่อข้าทำอะไรผิด” 
หลวงสุรสาครจ้องมองนิ่งๆอีกอึดใจ หันมาทางการะเกด
“ข้าไม่ลืมเจ้าหรอกแม่หญิงปากกล้าวาจาห้าวหาญกว่าผู้ชาย”
“ไม่ลืมก็จำชื่อเกศสุ เอ๊ย การะเกดไว้” 
กลัวเสียที่ไหนล่ะ !?
หลวงสุรสาครมองสายตาเหยียดๆขึ้นนิดหน่อย
ฟอลคอนบอก “Alfred, allons y, on me va plus perdre de temps avec ees clochards – อัลเฟรด กลับกันเถอะ อย่ายุ่งกับพวกสถุลพวกนี้เลย” 

หลวงสุรสาครพยักหน้า อัลเฟรดเดินตามไป
“เดี๋ยว”
สองคนหันมา เกศสุรางค์เดินอาดๆเข้าไปตรงหน้า
บ่าวทั้งหลายตกใจแทบตาย
เกศสุรางค์เสียงเรียบ แต่เข้มจัด
“Si nous sommes clochards, vous l’etres vous ausee, car nous sommes des etres humains avant tout – ถ้าพวกฉันสถุล พวกคุณก็สถุล เพราะเราเป็นคนเหมือนกัน” 

หลวงสุรสาคร อ้าปากค้าง
บรรดาบ่าวก็อ้าปากค้างเหมือนกัน
ทุกคนตรงนั้นนิ่งไปหมด ทุกอย่างเงียบกริบ
หลวงสุรสาครหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว คนรับใช้ตามติด
บรรดาบ่าวเข้ามามุงเกศสุรางค์ ถามว่า “แม่นายพูดอะไรเจ้าคะ” / “แม่นายว่าอะไรมัน”
“อ๋อ…พูดส่งเดชไปงั้นแหละ ไม่เป็นคำหรอก” 
บ่าวร้องกันว่า ไม่จริง เพราะเขาหนีไปเลย ! 
“ก็เขาฟังไม่รู้เรื่องไง เขาเลยไป”
บ่าวส่งเสียงไม่จริง รวมทั้งชาวบ้านตรงนั้นด้วย
หมื่นสุนทรเทวาเข้ามาพอดี”มีอะไรกันรึ” 
วงแตก ! …บ่าวถอยกรูด
หมื่นสุนทรเทวาเดินเข้ามา
“ออเจ้าทำเรื่องอะไรอีก” 
“เปล่าค่ะ…ไม่ได้ทำอะไรเล้ย ยังไม่ได้พูดอะไรกับใครซักคำ จริงมั้ยพี่ๆทุกคน” 
เกศสุรางค์นัยน์ตาบอกเชิงบังคับไม่ให้บอกความจริง
หมื่นสุนทรเทวาจ้องแบบไม่เชื่อ ความสงสัยเพิ่มมากขึ้นทุกที
เกศสุรางค์สงสัย
“เอ๊ะ คุณหมื่นไปดื่มเหล้ามาหรือคะ กลิ่น…โห…ฉุยเลย”
“กลับกันได้แล้ว” หมื่นสุนทรเทวาเดินเซๆนิดๆไปลงเรือ
“เมาเหรอพี่ผิน”
“ก็เมาสิเจ้าคะ” เกศสุรางค์เดินไปลงเรือตามแย้ม “เมาทุกวันเจ้าค่ะ”

เกศสุรางค์แปลกใจ มองจ้อง

บนเรือนออกญาโหราธิบดี

แม่หญิงจันทร์วาดชำเลืองไปทางบันได คอยหมื่นสุนทรเทวา
แต่คุณหญิงไม่เห็นพฤติกรรมนี้ เพราะมัวแต่สั่งบ่าวว่าให้ตามแม่หญิงไป เป็นบ่าวผู้หญิงท่าทางเรียบร้อย 2 คน 

เสียงคุณหญิงจำปาว่า
“มีลูกไม้อะไรสลักได้ฤดูนี้ อ้อ มีมะละกอกระมังเจ้า”
จันทร์วาดหน้าผิดหวัง คอยตั้งนานแล้ว
มีเสียงคนเดินมา จันทร์วาดสีหน้าวูบ ดีใจ
“ท่าจะมากันพอดี แม่หนูจันทร์วาดบอกเชิญพี่เขาเองเถิดนะเจ้า”
“เจ้าค่ะ คุณป้า”
หมื่นสุนทรเทวาเดินนำขึ้นมา จันทร์วาดขยับตัว
“พ่อเดช มากรงนี้เถิดลูก แม่จันทร์วาดคอยอยู่นาน”
“ขอรับ” 
จันทร์วาดขยับนิดหน่อยให้พ่อเดชนั่ง พอจะพูดหยุดชะงัก
เกศสุรางค์เดินขึ้นบันไดมา ท่าทางปราดเปรียวหัวเราะเบาๆกับผินแย้ม
แม่หญิงจันทร์วาดชะงัก เกศสุรางค์ก็ชะงักเห็นจันทร์วาด ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
“แม่การะเกด”
“คะ…คุณป้า” เกศสุรางค์เข้ามาใกล้แล้วจึงนั่งลง แต่ท่าทางสบายๆ แล้วมองหมื่นสุนทรเทวา เห็นสายตาตำหนิก็นึกออก “วะลืมเรื่อย” ก่อนขยับนั่งให้เรียบร้อย มองหมื่นสุนทรเทวาคล้ายจะพูดว่า “โอเคนะ” 

หมื่นสุนทรเทวาหน้าตึงเมินสายตาไปทางอื่นทันที 
“ใยจึงไม่ทักทายแม่จันทร์วาด แม่การะเกดเราเป็นเจ้าของเรือนนะ เขามาเยือนถึงที่ ตามธรรมเนียมต้องต้อนรับขับสู้ ไม่มีกิริยาเลย” คุณหญิงจำปาค้อน หน้าเครียด

เกศสุรางค์สีหน้าถึงบางอ้อว่า คนนี้คือแม่หญิงจันทร์วาด แต่ไม่รู้ว่าจะทักทายอย่างไร
“สวัสดีค่ะคุณจันทร์วาด”
หน้าทุกคนเอ๋อมาก จันทร์วาดหน้าตึงขึ้นมาทันที
หมื่นสุนทรเทวาถาม “ออเจ้าพูดอะไร”
“นั่นสิ ออเจ้าพูดภาษาอะไร ข้าฟังไม่รู้ความ” คุณหญิงว่า
“แม่การะเกดไม่ค่อยชอบหน้าข้าเจ้าค่ะคุณป้า ไม่ทราบว่าทำอะไรให้หรือแม่การะเกด” 
“ไม่ใช่…ไม่ใช่ค่ะ ฉัน เอ๊ย ข้าชอบแม่จันทร์วาดนะ เธอสวยจริงๆ” 
แม่หญิงจันทร์วาดสีหน้ายังเย็นชาเหมือนเดิม
“สวยแบบไทยๆ”
“ข้าหาเชื่อไม่ คุณป้าเจ้าขาข้าขอลาก่อนเจ้าค่ะ คุณพี่เดชคะ กรุณาเดินไปส่งข้าได้มั้ยคะ ข้ามีเรื่องจะเรียนคุณพี่ค่ะ” 

“ได้สิแม่จันทร์วาด ตามข้ามาเถิด” หมื่นสุนทรเทวายิ้มอ่อนโยน
“ขอบพระคุณค่ะ” แม่หญิงจันทร์วาดลุกตามไป
บ่าวหญิงของจันทร์วาดคลานเข่าตามไป
เกศสุรางค์มองตาม คุณหญิงจำปามองชำเลืองดูเกศสุรางค์อย่างจับผิด
แต่เกศสุรางค์ยิ้มแย้มชื่นชม
“แม่การะเกด”
“ซ้ม…สมกันนะเจ้าคะคุณป้า”
คุณหญิงจำปาแปลกใจสุดขีด “ออเจ้าว่ากระไรนะ” 
“ว่าสมกัน” อีกแล้วนะเกศสุรางค์ นึกออก “เอ๊ย” 

ต่อมา เกศสุรางค์กระแทกตัวลงนั่งบนเตียงในห้อง ตบหน้าผากตัวเองราวกับจะเตือนความจำ
“เฮ้อ…จำไว้นะเกศสุรางค์ เจ้าต้องเกลียดแม่นางจันทร์วาด เพราะเขาจะมาแย่งคุณหมื่นไป โอ๊ย… จะเอาก็เอาไปสิ ไม่ได้รู้สึกอะไรเล๊ย พับผ่าสิ”

เกศสุรางค์พูดจนรู้สึกว่ามีคนฟังอยู่ เมื่อหันมา ผินกับแย้มมองตะลึง
เกศสุรางค์ลุกขึ้นมาที่หน้าต่าง สีหน้าวุ่นวายใจ
“จะเป็นการะเกดหรือจะเป็นเกศสุรางค์…โห๊ เป็นงง” เกศสุรางค์ถอนหายใจอย่างใหญ่มาก

เกศสุรางค์มองทอดสายตาไปข้างหน้า เห็นหมื่นสุนทรเทวาคุยกับแม่หญิงจันทร์วาด

บริเวณหน้าเรือน บ่าว 2 คนยืนอยู่ห่างๆเฝ้าแม่หญิงจันทร์วาดที่สนทนากับหมื่นสุนทรเทวา

“เรียนคุณอาว่า พี่จะไปงานด้วย”
“คุณพี่คะ น้องมีเรื่องจะเรียนค่ะ ไม่ทราบว่าจะเหมาะสมหรือไม่”
“มีเรื่องอันใดหรือแม่จันทร์วาด”
“งานทำบุญที่บ้าน คุณพ่อท่านไม่ปรารถนาจะให้…เอ้อ”
“แม่การะเกด”
“ค่ะ…ท่านไม่ให้เชิญ”
หมื่นสุนทรเทวาหน้านิ่งไปสักครู่ เสียงเรียบเฉย “เป็นเพราะเหตุใดหรือ” 
“คุณพี่กับคุณลุงสวดมนต์กฤษณะกาลี คุณพ่อท่านคิดว่า ต้องมีเหตุผลสำคัญ” 
หมื่นสุนทรเทวาหน้านิ่งสนิท จนจับความรู้สึกไม่ได้
“ท่านทราบเหตุผลนั้น ท่านจะขอเจรจาความนี้กับคุณพี่ในวันงานทำบุญเรือน วันปะรืนเจ้าค่ะ” 

หมื่นสุนทรเทวาหน้าเป็นกังวล แต่ซ่อนความรู้สึกไว้ลึกมาก เขาเดินขึ้นบันไดช้าๆ
“พ่อเดช แวะที่นี่สักประเดี๋ยวเถิด”
“ขอรับคุณแม่” หมื่นสุนทรเทวาเดินเข้ามานั่ง
จำปาชะโงกหน้าเข้ามากระซิบ
“แม่เห็นแปลกเหลือเกินนะพ่อเดช…มันแปลกจริงๆ”
“ขอรับ” 
“อะไร้ พ่อเดช จะพูดคำเดียวเท่านั้น”
“อย่างไรหรือขอรับที่คุณแม่ว่าแปลก”
หมื่นสุนทรเทวานิ่งไป นัยน์ตาครุ่นคิด

“พ่อเดชไม่เห็นดังแม่ว่าฤๅ”
“เห็นอยู่บ้างขอรับคุณแม่ แต่มิสู้สำคัญอันใดขอรับ ข้าคิดว่าเหตุเป็นเพราะมนต์กฤษณะกาลีที่ทำให้นางปางตายขอรับ”

“เออ แต่ไม่ตายก็แปลว่านางไม่ได้ทำ” 
คุณหญิงเหลือบตาไปทางห้องการะเกด
หมื่นสุนทรเทวา หน้าดุจัด มองไปเห็นด้วยว่าเกศสุรางค์แอบดู

เกศสุรางค์ยืนที่หน้าต่าง มองออกไปที่คุณหญิงจำปาและหมื่นสุนทรเทวา
เกศสุรางค์ชะโงกหน้า หูผึ่ง อยากได้ยินว่าเขาพูดอะไรกัน
เกศสุรางค์หลบวูบเข้าไปในห้องทันที

เกศสุรางค์ถอยกรูด จนเหยียบผินกับแย้มที่นั่งพับผ้าอยู่มุมห้อง
สองคนร้อง “ว้าย” / “ว้าย ตาเถรหก”

หมื่นสุนทรเทวา , คุณหญิงจำปา หันขวับไปได้ยินเสียง
“เสียงนังผิน นังแย้ม อีบ่าวสองคนนี่จะถามไถ่อะไรมันก็หาบอกไม่หรอก มันถือหางเจ้านายมัน” 
หมื่นสุนทรเทวาครุ่นคิด จ้องไปทางห้องการะเกด
“อีกอย่าง…นิสัยใจคอดูผิดแผกไป นางเคยร้ายกาจไม่เบา แต่หมู่นี้…ดีผิดสังเกต”
“คุณแม่คิดว่าเป็นเพราะเหตุใดหรือขอรับ” หมื่นสุนทรเทวายังมองเกศสุรางค์อยู่
“แม่คิดว่านางถูกผีเข้า”
คุณหญิงจำปาพูดจบก็สะดุ้งสุดตัว เพราะเสียงดังมากของหมื่นสุนทรเทวา
“ออเจ้า…มานี่เดี๋ยวนี้” 
เกศสุรางค์ยื่นหน้าออกมาจากที่แอบฟังอยู่
“ข้าเรียก…ทำเฉยอยู่ทำไม”
“พ่อเดช ใยถึงเสียงดังปานฉะนี้ ทำแม่ตกใจนะลูก”
หมื่นสุนทรเทวาลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเกศสุรางค์
“ออเจ้า…มานี่ มาทางนี้” 

มุมเรือนด้านหนึ่ง
หมื่นสุนทรเทวาสั่ง “นั่งลง” 
“ค่ะ” เกศสุรางค์นั่งทันที
หมื่นสุนทรเทวามองเหล่เล็กน้อย เรียกเสียงดัง “นังผิน นังแย้ม” 
“เรียกเค้าทำไมคะ”
“ออเจ้าไม่ต้องถาม หาใช่เรื่องของออเจ้า”
“อ้าว…ถ้างั้นข้าไปนะคะ”
“หาได้ไม่”
“ก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน…เอ๊ย ของข้าไม่ใช่เหรอคะ” 
“อีผิน อีแย้ม มึงไม่ได้ยินฤๅ ท่านหมื่นเรียกมึงทั้งสองคน…เฉยอยู่ใยกัน”
ผิน แย้มลนลานออกมาจากห้อง
“วอนนักอีสองคนนี่” 
หมื่นสุนทรเทวาบอก “เอ็งสองคนมานี่” หมื่นสุนทรเทวาเห็นทั้งคู่อึกอักอยู่ ตวาดซ้ำ “ยังอีก” 
สองคนพรวดมาทันที หมอบตัวสั่น
เกศสุรางค์นั่งตัวตรง พร้อมสู้ นัยน์ตามองแบบคอยฟัง
หมื่นสุนทรเทวามองเหล่ๆ นัยน์ตาดุ
เกศสุรางค์จึงรู้ตัว จ๋อยลงนิดหน่อย
คุณหญิงจำปาทำมือให้บ่าวออกไปจากตรงนั้น ตัวเองเดินหายไป
“เอ็งสองคนเล่าความมาซิ”
สองคนเงยหน้ามอง หน้าตื่นๆ
“นายหญิงของเอ็งพูดอะไรกับใครวันนี้”
โอ้ย ! ผิน แย้มอยากตาย … 
“ว่าไง” 
สองคนก้มหน้าแทบจะติดดิน หมื่นสุนทรเทวาขยับปาก

“คุณหมื่นคะ…ข้าเล่าเองค่ะ” 

ร้านขายของฟานิก มะลิกำลังตรวจดูว่าผ้าพับที่ตกดินว่าเสียหายตรงไหนบ้าง

ฟานิกนั่งนวดแขนหลังไหล่ตัวเอง
“ยังเจ็บเหรอพ่อ”
ฟานิกพยักหน้า
มะลิเข้ามา หยิบอับยาขึ้นมาด้วย แล้วทาให้พ่ออย่างนุ่มนวล
ฟานิกหลับตา
“ออกหลวงคนนี้ได้ข่าวว่าเกเรนัก เพราะเป็นคนโปรดของขุนหลวง”
ไม่ทันขาดคำ พ่อลูกก็ตกตะลึง
หลวงสุรสาครเดินผ่านหน้าร้านช้าๆ มองตรงไปข้างหน้า ไม่เหลือบซ้ายแลขวา
แล้วหยุดฉับพลัน หันมาช้าๆ จ้องมองที่มะลิเขม็ง
มะลิตัวอ่อนลง สบตาได้สักครู่ก็ก้มหน้าลง
หลวงสุรสงครยิ้มนิดๆ แล้วเดินผ่านไปช้าๆ
สองพ่อลูกนิ่งอึ้ง ได้แต่มองตากัน

เกศสุรางค์ เล่าวีรกรรมที่ผ่านมา 
“เมื่อได้ทำวีรกรรมขนาดนั้น เหตุใดจึงพูดจาโป้ปดว่าไม่ได้ทำ”
เกศสุรางค์ก้มหน้าเสียงอ่อย “ก็กลัวถูกดุค่ะ”
“ตอนที่ทำไม่กลัว”
“หาไม่กลัวค่ะ”
“หากลัวไม่” หมื่นสุนทรเทวาเสียงเข้ม แก้ให้ 
“ค่ะ หากลัวไม่” (แก้อย่างเร็ว)
“ออเจ้าเป็นใครจากไหน มาอยู่ในร่างของแม่การะเกด”
เกศสุรางค์อ้าปากค้าง ตกใจ ทำไมรู้
“ทำ…ทำไมคิดอย่างนั้นคะ”
“ใช่ล่ะสิ…เจ้าตายมานานกี่มากน้อยแล้ว ทำไมไม่ไปผุดไปเกิด”
“หา…”
“ตกใจที่ข้ารู้ใช่หรือไม่ เอาล่ะ เจ้าจะยอมออกไปดีๆ หรือจะให้หมอผีมาขับไล่”
“โอ๊ย…” 
“ไปเสียดีๆเถิดอย่ามีทรมาน แล้วไปเกิดเสีย ถ้าช้าไปกว่านี้ วิญญาณของเจ้าจะเร่ร่อน หาทางเกิดไม่พบไม่เจอ”

“ไม่ใช่ค่ะ คือว่า…” เกศสุรางค์ถอนหายใจ เฮือก
“ข้าไม่ถือโทษโกรธเจ้าหรอก ออกจะเห็นใจด้วยซ้ำที่เจ้าเป็นสัมภเวสีไร้ญาติขาดมิตร จึงต้องหาที่พักพิง”

“คุณหมื่นคิดว่าข้าเป็นผีหรือคะ” 
“ก็มิใช่หรือ” 
“ข้าเป็นผีใครล่ะคะ” 
หมื่นสุนทรเทวานิ่งอึ้ง
“คนตายคนไหนมาสิงข้าล่ะคะ ทำไมข้ายังเป็นตัวข้าอยู่ ไม่เป็นคนที่ตายคนนั้น” 
เจอปากคอเชือดเฉือนขนาดนี้ หมื่นสุนทรเทวาอึ้งรอบสอง
“คุณหมื่นคะ ข้าไม่ใช่ผี ข้าคือการะเกด แต่เหตุเพราะมนต์กฤษณะกาลี ทำให้ข้าเหมือนคนวิปลาส พูดไม่รู้เรื่อง จำอะไรก็ไม่ได้ เรื่องนี้คุณหมื่นต้องรับผิดชอบ เพราะเป็นคนสวดมนต์สาปแช่งข้า หาว่าข้าไปฆ่าคน ข้าไม่เกี่ยวเสียหน่อย กล่าวหาแล้วก็มาสาปแช่งกัน แถมจะให้ข้าเป็นผีอีก” 

แหม ! พูดเรื่องนี้แล้วของขึ้น 
“ข้าไม่ฟ้องหมิ่นประมาทดีเท่าไหร่แล้ว”
หมื่นสุนทรเทวามองจ้องการะเกดนัยน์ตาขุ่นมัว สวนคำเสียงดัง
“หยุดกล่าววาจาน่าเกลียดน่าชัง…”
เกศสุรางค์สวนเร็วทันควัน ไม่ยอมแพ้ “น่าเกลียดยังไง ข้าพูดความจริง คุณหมื่น…”
“ข้าบอกให้หยุด” หมื่นสุนทรเทวาชี้หน้าแรงๆ “เจ้าเป็นคนกำเริบไม่รู้จักกาละเทศะ วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้าง ไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ไม่เอาการเอางาน ขี้คร้านจนตัวเป็นขน ดีแต่แต่งตัวนั่งชม้อยชายตาหน้าขาว…น่ารำคาญ” 

หมื่นสุนทรเทวายิงเป็นชุด กระแทกเสียงใส่หน้าออเจ้า
เกศสุรางค์อ้าปากค้าง ตกตะลึง ผู้ชายไรหว่า ปากคอขนาดนี้ 
บ่าวไพร่แถวนั้นอึ้งตะลึงตะไล ก้มหน้าหลบตาเป็นแถว
เกศสุรางค์เปลี่ยนสายตาเป็นนิ่ง มองจ้องหมื่นสุนทรเทวา ทั้งโกรธและเสียใจ ทั้งงุนงง
แล้วนางก็หันหลังกลับ เดินข้ามนอกชานไปเรือนตัวเอง

หมื่นสุนทรเทวายืนนิ่งสนิท ใจยังขุ่นมัว